Kültür ve Turizm Bakanlığı Geleneksel El Sanatları Sanatçısı Sevgi Şenol, Türkçe öğretmeni olarak Konya'da boncuk oyaları konusunda çok zengin örneklerle karşılaştığını ve buradaki kadınların eski modelleri yapmadıklarını fark edince, boncuk oyalarını derlemeye karar verdiğini söyledi. Şenol, yazma kenarlarına işlenen boncuk oyalarının, Türk kültürünün önemli bir parçası olduğunu, bu sebeple bir çok yöreden örnekler topladığını, yörelere göre farklılıklar gösterdiğini ifade ederek, ''Örneğin Artvin yöresinde daha sade oyalar vardır. Ancak, batı bölgelerine geldikçe yörüklerin olduğu özellikle Balıkesir ve köylerinde ağır pullu, parlak, daha zengin oyaların yapıldığını gördüm. Çünkü boncuk oyası Anadolu kadının sadece yazmasının kenarındaki bir süslenme aracı değil, hem takısı, hem el sanatı, hem de ziynet eşyası yani aslında her şeyi boncuk oyasında. Çünkü görünen o'' dedi.

 

 

ÖZELLİKLE yörüklerin çok farklı ve değişik oyalar kullandığını vurgulayan Şenol, meselâ arpa sapının bereket sembolü olarak oyalarda kullanıldığını söyledi. Şenol, baharat olarak kullanılan karanfilin, hoş kokusu dolayısıyla gelinlerin çeyizlerinde yer aldığını, akşamdan ıslatılan karanfilin daha sonra iğnelerle boncuklara eklenerek oyasının yapıldığını ifade etti.
Anadolu kadının inanç özelliklerinin ve hayat biçiminin de oyalarda görülebildiğine dikkati çeken Şenol, şu bilgileri verdi: ''Çitlembik ağacının nazara iyi geldiğine inanılır. Bu inançtan yola çıkarak ağaç parçalarını Anadolu kadını oyalarında kullanmıştır. Bunu ilk gördüğümde çok şaşırmıştım. Toplumsal ilişkileri de oyalarda görebiliriz. 'Kaçan Kızın Eteği' o yörede kaçarak evlenen kızları anlatıyor, 'Motor İzi' traktörün yolda bıraktığı izden esinlenerek yapılmış, 'Elti Çatlatan' oyası işlenmesi çok zor olduğu için bu oyayı işleyen kadının, eltisi tarafından başarısının kıskanılabileceğini anlatıyor. Günümüzde yapılmayan çok eski örneklerden biri de 'dürme' yani karton oyadır. Karton üzerine iplik sarılarak yapılan bu oya, artık unutulmaya yüz tutmuştur."