Daha önce, bu çevreyi okuyucularıma tanıtmak için, gazetemizde yıllar önce neşredilen “Geçmiş Yıllara Seyâhat” başlıklı yazımı, aşağıdaki köşeli parantez içinde ve italik harflerle dizilmiş bölümler hâlinde, istitrâten bu tefrikanın içerisine alıyorum. Mekân tasvîrleri ayrıca konuları içinde işleneceğinden, tekrarlar için özür diliyorum.
[Sevgili okuyucularımı elli - altmış yıl önceki zamanlara götürmek istiyorum. Yaşları, o günleri hatırlamaya müsâit olanlar, bu sûretle hâtıralarını tâzelemiş olurlar. Gençler de, bilmedikleri bir âlemi az-çok tanıma imkânı bulurlar...
Ülkemizde bugün varlığının farkında olmadığımız nice nîmet, o günlerde yoktu. Elektrik, telefon, televizyon, buzdolabı, elektrikli veya gazlı fırın ve ocaklar, çamaşır ve bulaşık makinesi, soğutucu ve ısıtıcılar, motorlu araçlar .. hâsılı, aklınıza gelen ve gelmeyen bir çok eşyâ, o günkü insanların hayatlarını kolaylaştırmıyordu. Tabiî, onların temîni bakımından da, geçimlerini zorlaştırmıyordu...
İnsanların ihtiyaçları daha azdı. Bu az ihtiyaçların büyük bir kısmı mahallî imkânlarla îmal ediliyordu. Evler, çevredeki yapı malzemelerinin varlığına uyumlu olarak taş, toprak ve ağaçtan yapılıyordu. Çoğu bahçe içinde tek veya iki katlı mütevâzı’ evlerdi. Anadolu’da evler ya ağaç iskeletli, tahta arasına moloz dolgu duvarlı kârgir cinsinden veya yine ağaç iskeletli kerpiçten olurdu. Bâzen, tuğla duvarlı olanına da rastlanırdı. Deniz çevrelerinde, hava akımını sağlamak için, bütünü kereste ve tahtadan olan sağlıklı evlerde oturulurdu.]