Ramazan’ın gelişi, çocuklar tarafından, evlerdeki telâşlı hazırlıklardan sezilirdi. Her evde, kendi imkânlarına göre, Ramazan ayı için elden gelen en güzel yiyecekleri sunmak maksadıyla listeler yapılır ve bunların temîni için gayret sarfedilirdi. Yaz ve kış mevsiminde yiyeceklerin çeşitleri değişirdi. Mevcut nîmetlerden olabildiğince çoğunun iftar sofralarında bulundurulması için çalışılırdı. Taze et her istenildiği zaman bulunmazdı. Tavuk, hindi, kaz gibi kümes hayvanlarına âit etler de ayda – yılda bir kavuşulan lüks nîmetlerdendi. Bilhassa kışın, yaz sonunda hazırlanan kavurma, pastırma, et sucuğunun yanında salamura zeytin, peynir, çeşitli pekmezler ve reçeller ile hoşaflık üzüm, erik, kaysı kurusu, samanlar içinde saklanan yumurta pek az sofrayı süsleyebilirdi.
Yiyeceklerin demirbaşı un, yağ, salça, bulgur, pirinç, tarhana, erişte, peynir, pekmez, yoğurt, soğan, sarmısak idi. Yazları domates, patates, patlıcan, biber, yeşil fasulye gibi muhtelif sebzeler ve çeşitli otlar bolca tüketilirken, kış mevsiminde kurufasulye, nohut, mercimek neredeyse her öğünde nöbetleşe yer alırdı. Yaz mevsiminde bağ ve bahçelerde yetişen bol ve çeşitli meyve bulunurdu. Şimdilerde unutulan nice yemek çeşidi, evdeki hanımların mahâretli elleri ile bu ana maddelerden meydana getirilirdi.
Küçük şehirlerde ve kasabalarda hazır gıdalar, henüz bilinen bir şey değildi. Halkın büyük çoğunluğu mahallî imkânlara uygun şekilde yiyecek stok ederdi. Küçük yerleşim yerlerinde çarşıdan hazır olarak alınabilecek tek gıda, aklımda kaldığına göre, tahin helvası idi.
Kahvaltılarda kullanmaya alıştığımız çay o günlerde her eve girmemişti. Lüks bir ikram malzemesi olarak ancak misafir geldiğinde kahve ve çay yapılırdı. Hattâ bir ara uzun yıllar kahve bulunamadığından, bildiğimiz nohut koyu bir renk alıncaya kadar kavrulur, çekilir ve “nohut kahvesi” adıyla sunulurdu.