İlk sahûrda biz çocuklar çok heyecanlı olurduk. Yazın sokaklarda oynamaktan, kışın okul yollarında yorulmaktan dolayı erkenden uyurduk. Sahûrda çalınan davulu duyamamak, çocukların kalkmasını pek de istemediklerinden şöyle dudak ucuyla “Hadi, sahûra kalk!” diyen ebeveyni işitememek korkusundan tedirgin yatardık. Evin erkekleri çoğunlukla akşam yemeğinden sonra acele ile evi terk ederlerdi. Bunlardan dindar olanlar yatsı ve terâvih namazını câmide kıldıktan sonra adı “kırâathâne” olan, bildiğimiz kahvehânelerde eş – dostla oturur, geç vakitlere kadar sohbet ederlerdi. Namaz – niyazla pek arası olmayanlar ise, içtimâî mevkiîne göre ya memur ve hatırlı eşrâfın gittiği “kulüp”te veyâ kahvehânelerde oyunla vakit geçirirlerdi.
Evdeki hanımlar akşam yemeğinin bulaşığını yıkamak, ortalığı toplamak, sahûrda yenecek yemeklerin bir kısım hazırlıklarını yapmaktan vakit bulurlarsa, ya terâvih kılınan yakın bir câmiye veyâ eş – dost ziyaretine giderler; beyler eve gelmeden geri dönerlerdi.
Sahûr, imsâka saatler kala başlardı. İftar vaktini ve sahûrun başlangıcı ile sonunu kasabaya duyurmak için önceleri havâî fişek atılırdı. Sonraki yıllarda kaledeki bir eski topun kuru – sıkı salvosu bu işi sağlıyordu. Mahalleleri gezen davul – zurna ekibi, bütün kasabayı dolaşacaklarından, gece yarısından îtibâren icrâ-yı faâliyete başlarlardı. Her evin önünde bir miktar gürültü yaparak, evin ışıkları yandıktan sonra, sokağı boydan boya bitirir ve başka bir tarafa giderlerdi.
Işıklar, belediyece işletilen santraldan verilen elektrik cereyanı saat 23.00’de iki kere işaret verdikten sonra artık ertesi akşam gün batımına kadar kesildiğinden, gazyağı lambası ve feneri ile veyâ daha zengin evlerde, pompalı bir düzenekle hava basılarak gazyağını buharlaştıran ve bu sûretle daha parlak ışık veren “lüks”ün yakılması ile sağlanırdı.