Çocuğumuz birinci sınıfta okuyor. O günde evde mercimek çorbası pişirilmiş. Oğlumuz eve gelince ısrarla “Anne, yoğurt çorbası yapar mısın?” diyor. Annemiz de üç defa “Mercimek çorbamız var, sofraya otur da tabağına koyayım” diyor. Oğlumuzun anneyi duyduğu yok, tekrar “Yoğurt çorbası yapar mısın?” deyince anne öfke nöbeti geçiriyor. Eline terliği alıp bir güzel dövüyor. Çocuğun ağlamalarına annenin gözyaşları karışsa da artık olan olmuş, dayak yenilmiş, yerini hüzün almış. Annemiz anlatırken de zorlandı: “Çok üzüldüm ama kendimi tutamayıp dövmüştüm, terliğin izleri çıkmıştı. Öfkem geçince vicdan azabı duydum, oğlum da isteğinden vazgeçmişti.” Ertesi gün ve ileriki zamanın akışında okuldan gelen oğlumuza anne soruyormuş: “Hangi yemekten koyayım?” Oğlun cevabı anlamlı ve net olurmuş: “Allah ne verdiyse.”