Sultaným, Önderim, Rehberim, Peygamberim, Efendim... Bugün bir köþeye çekilip karar verdim, size bir mektup yazacaktým. Hiç görmediðim, sesini duymadýðým, o nurdan parlayan tenine dokunamadýðým, özlemiyle yanýp tutuþtuðum size mektup yazmak istedim.Fakat bir an duraksadým. O yüce Resul’e mektup yazmak mý! Hayýr hayýr kelimeler kifayetsiz, mantýk yetersiz kalýrdý belki de. Bütün yüreðimle önüme temiz bembeyaz bir kâðýt ve belki bu mektubuna kadar dayanamayacak bir kalem aldým. Baþta titrese de ellerim alýþýverdi kalemi tutup yazmaya. Hiçbir zaman sizin gibi büyük bir Zat’a (asm), âlemlere rahmet olarak gönderilen, her hareketi örnek alýnan, koskoca cihana Müslümanlýðý yayýp, kabul ettiren Allah’ýn Habibi’ne mektup yazmadým, yazamadým. Ýlk defa size yazýyorum Ey Resulallah! Neden sizi görmek nasip olmadý ki bize, sizi hiç görmeden, duyduklarýmýzla bile kendinize aþýk ettiren, hasret býraktýran sizi neden göremedik? O gül kokunuzu neden çekemedik içimize?
Ey Peygamberim (asm) ben çok duâ ediyorum her alnýmý secdeye koyuþumda; “Ey Rabbim ben Efendimizi (asm) çok özledim, her çocuk gibi bende merak ediyorum lütfen bir kerecik bile olsa rüyama girse ne olur” diye. Ama siz girmiyorsunuz rüyalarýma. Bazen sabah kalkýnca hüngür hüngür aðlayarak uyanýyorum uykumdan “Bu gecede girmedi rüyama Efendimiz, yoksa ben kötü bir çocukmuyum” diye söyleniyorum kendi kendime. Annem bir keresinde yaramazlýk yaparsan girmez rüyana demiþti . Efendim (asm) siz yaramazlýk yapan çocuklarýn rüyasýna girmiyormusunuz? Eðer öyleyse söz veriyorum efendim uslu bir çocuk olacaðým, annemi dinleyeceðim, babamý üzmeyeceðim. Ýþte o zaman girersiniz deðil mi rüyalarýma?
 Ey Habiballah! Siz bu arþý terk edip ebediyete gidip bütün ümmetinizi yasa boðduðunuz günden beri herþey çok þey deðiþti.  Harama, günaha, zinaya, zulme tekrar daldý insanlýk. Yazmama gerek yoktu aslýnda siz herþeyi görüp, duyup, bilensiniz. Siz varken bunlarýn hiçbiri yokmuþ efendim, çýkýp gelseniz tekrar, bütün cihaný o eþsiz gül kokunuza boðup eski huzuru, kardeþliði, barýþý, Müslümanlýðý saðlasanýz olmaz mý? Ben Senin (asm) için aðlýyorum, ümmetin senin için aðlýyor, gökyüzü senin için aðlýyor, Arþ-ý Âlem senin için aðlýyor Ey Resulullah!
En çok ne isterdim bilir misiniz? Küçükken Efendimiz (asm), baþka çocuklar gibi araba, silâh falan istemezdim. Hep bir zaman makinam olsun isterdim. Olsun da onunla sizin yaþadýðýnýz zamana gitmek, o zamanda sizi ziyaret etmek, ellerinizden doya doya öpmek isterdim. Siz (asm) hicret ederken maðaranýza ekmek ve su taþýmak, Uhud’da size siper olan küçük bir beden olmak isterdim. Evet imkânsýz olduðunu bilmeden isterdim. Bazen de gece girmezdiniz ya rüyama belki sabahlarý girersiniz o zaman da ben göremezsem çok üzülürüm diye olmadýk saatlerde yatardým.
 Sizin zamanýnýzda çocuk olmak isterdim, çocuklarý çok severmiþsiniz, onlarla oyunlar oynarmýþsýnýz, öyle anlatýrdý babam. Hep özenirim o çocuklara babam anlatýrken. Varsýn çok sevdiðim oyuncak arabam, silâhým, ýþýklý ayakkabým, çok cepli pantolonum olmasýn, yeter ki o çocuklar gibi sizinle oynayayým, sizinle koþup sizinle yaþayayým, her nefes alýþ veriþimde kokunuzu soluyayým efendim.
Bu mektubu yazýp bitirdikten sonra babama verdim size yollamasý için, fakat kafasýný eðip usulca býraktý masanýn üstüne, neden alýp yollamamýþtý ki size onu, neden sizi çok sevdiðimi bildiði halde almamýþtý mektubu? Olsun bende her gece baþucuma koyarým mektubu melekler alýp size getirsin diye getirirler deðil mi efendim? Onlar da babam gibi geri çevirmezler deðil mi? Hem nerden bilebilirdim ki dünyadan ahirete bir iletiþimin olmadýðýný çocukluk iþte. Bütün ümmetinin sana Selâtü Selâmý var, Arþ-ý Âlem yokluðuna aðlar Efendim!      


FATİH TOPRAK