Yol uzun ve ince, ama herkesin hayat çizgisi farklı yerlerde sonlanıyor. Kimilerininki çok uzun, kimilerininki ise çok kısa.
Ama yolculuğun sadece dünya etabı böyle. Hayat bitiyor, ama yolculuk devam ediyor.
Eğer hayatın böyle olduğunun bilincinde olsaydık, her halde çok şey değişirdi. Madem dünyadaki yolumuz değişmeyecek ve en sonunda bitecek, elimizden geldiğince yavaş yürürdük. Madem bir kez yürüme hakkımız var bu yolda ne diye koşalım ki yavaş yavaş yürür ve yolda ki güzellikleri fark etmeye çalışırdık.
Ama ne yazık ki hiçbirimiz yolumuzun biteceğine inanmak istemiyoruz. Üstelik koşa koşa gidiyoruz bitiş çizgisine doğru. Sanki bu yol bitmeyecek gibi, sanki yolun bitmeyeceğini ıspatlamaya çalışırcasına...
Hep bir koşuşturma içerisindeyiz. Bir yerlere yetişme telâşındayız. Yetişeceğimiz her yerin bizi sona yetiştirdiğini bilmeden.
Kırıp döküyoruz her şeyi. Yoldan çıkıyoruz. Başkalarının yoluna göz dikiyoruz. Kardeşlerimizin hayat haklarını ihlâl ederek yola devam ediyoruz.
Hep birbirimizi geçme sevdasındayız. En Sevgili’nin (asm) “Hayırda yarışınız.’’ sözünün başını duymazdan gelerek sadece “yarışıyoruz”.
Modern dünya ve sistemler birer “yarış atı” haline getirdi bizleri. Yüreklerimize “hırs” tohumları ekildi hep. Hased fidanları boy gösterdi kalplerimizde. Çevremizdekileri geçme hırsından dolayı hem kendimizi yakıyoruz, hem çevremizi.
Yarışta en önde olma sevdamızdan dolayı üstümüzdeki ağırlıkları attık bir bir. Hem de, bizi biz yapan değerleri ağırlık zannederek attık. “Dur ve düşün!  Bu acele niye? Sona doğru niçin koşar adım gidiyorsun? Üstelik yakıp yıktığın da bir insan hayatı. Hem hesabı sorulmayacak mı sanıyorsun?’’ diye haykıran aklımızı devre dışı bıraktık önce. Artık düşünmüyorduk, rahattık. “Efkârı bırak” dedik, fikirlerden vazgeçtik.
Sonra geceleri bir kaç saatliğine de olsa yarışa ara verdiğimizde bizi bırakmayan, başımızdan savdığımız aklımızın yerini dolduran ‘vicdan’ımızı attık. Aklımız ve vicdanımız bir yarışa kurbandı artık.
Yarışlarda daha hızlıydık artık. Yarışta öne geçme aşkıyla yakıp yıkarken içimizi yakmıyordu artık hiçbir şey. Sızlamıyordu artık olmayan vicdanımız. Haksızlığımızı haykırmıyordu artık karanlık kuyulardaki aklımız.
Arada bir akıldan kalan kırıntılara Rabbimiz takılıyordu. Ama hemen yeni bir yarışa sürüklüyorlardı bizi. Rabbimiz aklımıza gelmeden, aklımıza yeni yarışlar sunuyorlardı.
Kala kala Yusuf kadar temiz ve güzel imanımız kalmıştı elimizde. Yakup sandığımız sistemler tarafından sevilmek uğruna kuyulara atacak mıyız biz de Yusuf’umuz olan imanımızı?
Yoksa biz de Yusuf’un kardeşleri gibi: “Yarışlara daldık da Yusuf’umuzu kurtlara mı kaptırdık’’ mı?
En değerli olmak uğruna…
En önde olmak uğruna…

MURAT AKGÜN
[email protected]