Dalıp gittim geri de kalmış hayallerime umutlarıma. Hepsi sırtıma yüklenmiş de koca bir dağ oluvermişti sanki. Kaldıramaz olmuş o âciz bedenim eğilmiş bükülmüş yorulmuş. Hemen korkup kapattım gözümü, devam ettim yoluma. Aslında farkında olmadan her gün bir yenisini yüklemişim sırtıma. Boşa geçen yıllarım bir enkaz gibi duruyordu arkamda...
Sonra bütün kuvvetimi topladım ve açtım gözlerimi silkelendim ve döktüm gereksiz umutlarımı, hayallerimi. Necisin? Nereden geldin? Nereye gidiyorsun? Bu sorular beynimi tırmalarken doğru yolu buldum sonunda ve asıl hayat başladı o anda ve orada…
Vahşi, acımasız ve tehlikelerle dolu bir dünyada bizim için yapılmış korunaklı bir fanus… Bütün günahlardan uzak, huzur dolu bir ilim mektebi. Kur’ân, Risale-i Nur, bizler için seferber olmuş insanlar ve  aynı yolda birlikte yürüdüğün dâvâ arkadaşların… Daha ne ister ki insan?
Oraya ilk girdiğimizde dediler ki; imtihan zor ve çetin. Dışarıda Nuh tufanı var ve sizler dışarıda kalanlara uzanan el olacaksınız. Onlar farkında değiller tehlikenin, siz farkına vardıracaksınız. Bunun için sizde olması gereken; fedakârlık, feragat, ihlâs, sadakat ve sıdk. Kolay değil elbet “DÂVÂ ADAMI” olabilmek…
Şimdi o fanustan çıktık, daha donanımlı, daha tedbirli ve daha kendimizden emin bir şekilde. Elimde Risale-i Nur, hafıza dağarcığımda biriktirebildiğim kadar ilim var yalnızca. Bir de dâvâm…
Evet, öğrendiklerimi kullanma vakti geldi. Hayallerle, umutlarla değil gerçekle yüzleşme vakti artık. Şimdi iman kurtarma zamanı, dışarıda nice insanlara uzanan el olma zamanı…
Korkuyorum aslında… Ya yapamazsam? Vazifem  çok büyük, yolum çok uzun, ben ise çok âcizim, ayrıca bu dâvâya göre çok da küçüğüm. Benimle sürekli uğraşan bir nefsim, beni dünyaya çağıran birçok şey var. Bu dâvânın önüne taş koymaya çalışan nice düşmanlar, nice insî ve cinnî şeytanlar var.
Düşündüm… Sonra elimdekinin Risale-i Nur, yolumun Kur’ân yolu olduğunun farkına vardım. O zaman anladım ne kadar da kuvvetli olduğumu. “Her şeyin dizgini O’nun elinde, her şeyin anahtarı O’nun yanında” olan bir Rabbim var. Herkesin unuttuğu bir zamanda yalnız beni hatırlayacak bir Allah var. Kale gibi sapasağlam duran bir cemaatim,”hakikatin gür sesi” olan bir naşir-i efkârım var. Bana her zaman destek olan bir ailem var. Bunları düşününce ne korku kalıyor, ne de umutsuzluk. Benim nokta-i istinadım yalnız Allah dedim ve araladım önümdeki yeni bir sayfayı…
Yeni bir sayfa açıldı artık dünyamda yeni bir hizmet yeri. Nuh tufanından koruyacak muhteşem bir gemi… Belki onların değil de benim onlara çok ihtiyacım var. Dünyanın bu cazibedar fitnesinden muhafaza olunmak için ihtiyacım var. Ekmek gibi, su gibi ruhumun bu hizmete çok ihtiyacı var. Sımsıcacık ardına kadar açılmış bu hizmet yolu artık benim dâvâm olmalı. Aldığım bu paha biçilmez ilmin sadakası olmalı… Nuh Tufanına denk bu zamanın cazibedar fitneler tufanında, insanları bu sefine-i nuriyeye almak için uzanan el olmalı… Olmalı ki sahili selâmete hakkıyla ulaşılmalı…
Kolay değil elbet; bu zamanda hizmet. Ama Üstad’ın ve talebelerinin zamanında bu kadar kolay da değildi. Nice acılar çekildi, nice mağduriyetler yaşandı, hatta şehitler verildi. Onlar gibi dimdik duran “DÂVÂM” diyen başlar, bu zamanda hiç eğilmemeli. Umutlar kırılmadan hizmete devam inşallah...

BÜŞRA ÇAĞLAR
[email protected]