Acaba göz görmeyince gönül katlandığı için midir gözümüzü kapatışlarımız kâinat kitabının ihtişam dolu sayfalarına!? Ve kapattığımız için mi okuyamayışımız sayfalar dolusu İsmi. Yaratan, yaratmakta olan Rabbin İsmini/İsimlerini. 

İlla kapatacaksak bir şeyi bir şeye, kendimizi kapatalım odalara. Dönelim fıtratımıza, açalım gözlerimizi ruhlarımıza… Hâlâ görmez misin? Düşünmez misin? Hâlâ akıl etmeyecek misin ey âdemoğlu? Vâ esafa!

Önce kendimize şaşıralım, dönelim fıtratımıza ve oradan başlayalım okuyup şaşırmaya: “İkra’ bismi Rabbikellezi halâk.” Yaratan olan Rabbinin adıyla oku. Küçücük bir menfezden giren ışık ile (gözün gördüğü) ruhumuz akıyor birine. Dışına bakıyoruz, ama içine gönülden sevdalanıyoruz. Çünkü Vedud’tur O Rab. Zâhir’dir ve dahi Bâtın. 

Devam edelim yaratmakta olan Rabbin adını okumaya: Düşüncelere dalıp gidebiliyoruz güçleşiyor insanın hep bir elemle bir emel arasında hayatını geçirdiğine. Öyle ya, O’nun elindedir zaman ve mekân. Evvel’dir O, Âhir’dir. 

Bitirelim artık okumayı: Şaşılacak işler var ediyor her an Bir’isi. Ve eninde sonunda, bütün şaşılacak işlerin hitamında, elemlerin ve emellerin encamında Bir’isi memnun ediyor kalbimizi. “MukallibelKulub”tur çünkü O. Hâlık’tır, yarattığı işin de elemin de emeli de kalbin de yöneticisidir, nereye gideceğini bildirendir, ne yapacağını öğretendir, terbiye edendir… Rab’dir!

Artık sokağa çıkıp okumak ve şahit olmak vakti kâinat korosuna! Taştan olmadığımızı anlatmak dağa, taşa, toprağa ve şahit yazmak dağı, taşı, toprağı bu itirafa… Bir de şahit yazmak kendimizi dağa, taşa, toprağa, güneşe, aya, yıldızlara, dala, yaprağa…

Haydi! 

Bi Esma Allah…

Allah’ın adını okumaya.