O toprakların altındaki bir sese kulak verir, “Yaşasın Hürriyet” denildiğini duyar gibi olursunuz. Şehitlerin mezar taşlarında yaşlarını okurken, Bediüzzaman Said Nursî’nin “Hayatımda en esaslı düstur hürriyetimdir” hakikatini mırıldanırsınız. O topraklarda yürümekte zorlanır, şehitleri yani hürriyeti incitmekten korkarsınız.

Çanakkale, zulümle ve insafsızca imhâ-yı hürriyet gayesiyle yola çıkanların karşısına bu vatan evlâtlarının kurduğu bir hürriyetperverlik seddidir.

Çanakkale, bu milletin mayası ve zembereğinin hürriyet-i şer’iyye olduğunu bilmeyen düşmanların, küçük bir yarım adadan büyük gemileriyle kaçışıdır.

Çanakkale, kuvvet-i imanın zaferi, İlâhî bir inayetin tezahürüdür.

Çanakkale, bütün milletin lisanından yükselen hürriyetperverlik sesidir.

Aziz milletimizin mukadderat-ı istikbaliyesinin tayin edildiği Çanakkale, bütün milletimize hitaben “Yeniden millî kardeşlik şuuruna dönün, kendi mukadderatınızı başkalarına tayin ettirmeyin” çağrısıdır.

Bu milletin seciyelerine girmiş ve işlemiş olan imandan gelen hürriyet fikri, bu milleti inşaallah mağlûp ettirmeyecektir. Şehitlerin nasıl kan ve elbiselerinin tebdiline cevaz verilemezse, bu milletin nokta-ı istinadı iman olan hürriyetinin de tebdiline cevaz verilemez.

Bu büyük zaferi bazı şahıslara istinat etmek, kahraman şehitlere büyük bir zulüm olmakla beraber “İslâm ordusu olan Türk milletinin geçmiş asırlardaki milyarlar şerefli merhum ordularına ve milyonlarla şehitlerine ve milletine büyük bir muhalefettir.” (Emirdağ Lâhikası, s. 191) Böyle bir hatadan çekinmek, umum milletin zaferini gasp ettirmemek gerektir.

Hâsılı; maddî cihad devam etmese de manevî cihad devam etmekte, “Zira bu yol, peygamberlerin, velilerin, ariflerin, salihlerin ve bilhassa canını canana seve seve feda eden ve sayısı milyonlara sığmayan kahraman şehitlerin mukaddes yoludur” (T. Hayat, s. 629) diyerek Risale-i Nur bizleri manevî cihada çağırmaktadır. Ne mutlu davete icabet edenlere…