Hem de mânâ-yı meşrûtiyete iptilâ ve muhabbetimin sebebi şudur ki: Asya’nın ve âlem-i İslâmın istikbalde terakkisinin birinci kapısı meşrûtiyet-i meşrûa ve şeriat dairesindeki hürriyettir. Ve talih ve taht ve baht-ı İslâm’ın anahtarı da meşrûtiyetteki şûrâdır.” (Divan-ı Harbi Örfi) hakikatini bizlere ders veren Bediüzzaman Said Nursî, terakkinin birinci kapısı olarak demokrasi ve hürriyeti gösteriyor.  Hâkimiyet-i İslâmiye’nin başta İslâm memleketleri olmak üzere bütün dünyada hükümfermâ olmasının demokrasi vasıtasıyla olacağı anlaşılıyor. İstibdadın kara bulutları demokrasiyle dağıldıkça hâkimiyet-i İslâmiyenin güneşinin parlamasına vesile olacaktır. 

İstibdat fikirlerini ve istibdat uygulamalarını demokrasiye dâhil ederek demokrasiyi lekelendirmek yerine demokrasi içerisine sinsice yerleştirilen her türlü istibdat anlayışlarını demokrasiden ihraç etmek gerektir. 

“Milleti sürur ile bir garip ihtizaza getiren sadâ-yı hürriyet ve adalet nefh-i sûr-u İsrafil gibi hayatlandırıyor.”(Divan-ı Harbi Örfi) diyen Bediüzzaman Hazretleri, hürriyet ve demokrasi ve bunların getirisi olan adaletle hayatlanmak gerektiğini bizlere hatırlatıyor. 

İstibdat, fikirleri ve ruhları öldürerek hüzün verirken, demokrasi fikre canlılık, ruha hayat ve millete sürur veriyor. Demokrasi ve hürriyet derslerini Risale-i Nur’dan alan ve aldığı dersleri de tatbik edenler demokrasinin imtihan meydanında mahcup düşmüyor.

“Hürriyeti sû-i tefsir etmeyiniz; ta elimizden kaçmasın ve müteaffin olan eski esareti başka kapta bize içirmekle bizi boğmasın” tavsiyesinde bulunan Bediüzzaman’ın bu tavsiyesini tutmalı, hürriyet ve demokrasiyi sû-i tefsir (kötü yorumlama) etmekle zaman kaybetmek yerine, demokrasi ve hürriyete hadim olmaya gayret gösterilmelidir.  Demokrasi kazanımlarını heba ederek elimizden kaçırmak yerine, demokrasi lehinde fikri ve fiili çalışmak gerektir. Geniş ve muşa’şa’ (parlayan) olan hürriyet-i şer’iyeye adem-i liyâkat (liyakatsizlik) göstermek değil tam aksine liyakat göstermek zamanıdır.