2 Kasım 1927’den 11 Kasım 1938 tarihine kadar İçişleri Bakanlığı yapmış olan Şükrü Kaya, Nur Talebelerine yaptığı zulümler, kanun namına işlediği kanunsuzluklar ve bu sebeple ortaya çıkardığı cürümlerle bilinmektedir.
Bu zulümleri yapan Şükrü Kaya’nın adliye eliyle yürümesi ve adliye eliyle tehditler etmesi işin en çirkin yönüdür.
Bediüzzamanın ifadesiyle; “ Mahkeme ise, adaletten başka hiçbir şey düşünmemek lâzım gelirken ve hakikaten mahkeme içindeki zatlar da adalete tam bağlı oldukları halde, yüksek makamdaki Şükrü Kaya gibi şahsın tesiratına karşı dayanamadıkları için, bizi tahliye edemeyip süründürüyorlar” ( Tarihçe-i Hayat). Yüksek makamdaki Şükrü Kaya’nın tesirinden kurtulamayan ve dayanamayan mahkemeler Nur Talebeleri hakkında menfi kararlar vermişlerdir.
Bediüzzaman Hazretleri’nin bütün bu hallere karşı itiraznamesinde izah ettiği ibretli bir hikâyeyi paylaşmak istiyoruz:
“Bir zaman bir padişahın müptelâ olduğu bir hastalığın ilâcı bir çocuğun kanı imiş. O çocuğun pederi, çocuğu, hâkimin fetvasıyla bir para mukabilinde padişaha vermiş. Çocuk, mecliste ağlamak ve şekvâ yerine gülmüş.
Sormuşlar: “Neden istimdad etmiyorsun, şikâyet etmiyorsun, gülüyorsun?
Demiş ki: ”İnsan, musîbete giriftar olduğu vakit, evvel pederine, sonra hâkime, sonra padişaha şekva eder. Benim pederim, beni kesilmek için satıyor. İşte, hâkim de ölmekliğime karar veriyor. İşte, padişah benim kanımı istiyor. Bu antika ve pek garip ve şekli çok çirkin ve hiç görülmemiş bu hale karşı, ancak gülmekle mukabele edilir.” (Tarihçe-i Hayat)
Serbestiyeti tam muhafaza etmek isteyen ve hiçbir tesir karşısında mağlûp olmayan ve vicdanlarındaki hiss-i adaletle hükmeden mahkemelerin bu ibretli hikâyede olduğu gibi acı hallere meydan vermemesi duâsıyla…