“…Vesvese havfe, havf riyaya, riya nifaka müncer olur.” (İşaratü’l İ’caz) Hakikatince vesvese ile başlayıp, korku ve riya ile devam ederek nifaka kadar gidebilen tehlikeli bir yolu engelleyip kapatan ancak şahs-ı manevidir. Çünkü şahs-ı manevi dışında kalan bir şahıs vesveseye, korkuya, riyaya kapılarak nifaka kadar sürüklenebilir. Gayet metin olan şahs-ı maneviyeye sımsıkı sarılan bir şahıs ise bu tehlikelerin hepsinden mahfuz olacak, bir bütün halinde yanlışa ve hataya düşme ihtimali hiç olmayan bir şahs-ı manevi içerisinde emin adımlarla ilerleyecektir. Şahsı yakıp eriten haset, gurur, riya gibi menfi hasletler şahs-ı manevide bulunmayarak, şahs-ı manevi bünyesinde kabul görmeyeceğinden bu kötü hasletler ya terk edilecek ya da şahs-ı manevi sayesinde müspete dönecektir.

“…Nefs-i emmareyi öldürmek gibi riyadan kurtaran vasıtaların bu zamanda birisi de fenâ fi’l-ihvan, yani şahsiyetini kardeşlerinin şahs-ı maneviyesi içinde eritip öyle davrandığı için, inşaallah, ehl-i hakikatin riyadan kurtulmaları gibi, bu sırla onlar da kurtulurlar.” (Kastamonu Lahikası) Hakikatince, şahs-ı manevi menfi olanı içinde eriterek müspet olanı ortaya çıkaran manevi bir kuvvete sahiptir. Ve yine şahs-ı manevi her türlü zararlı his ve hareketlerden arındıran bir sırrı içinde taşır. Böyle bir şahs-ı manevinin bizden istediği ittifak ve tesanütü göstermekten çekinmek ne büyük bir zarardır.