“Nasıl ki bir cisimde, neşv ü nema için tevessü (genişleme) meyli bulunur. O meyl-i tevessü ise, -çünkü dâhildendir- vücud ve cisim için bir tekemmüldür. Fakat eğer hariçte tevsi (genişletme) için bir meyl ise, o vücudun cildini yırtmaktır, tahrip etmektir; tevsi değildir” der. Dâhilden gelen ile hariçten yapılan müdahale arasındaki fark ifade edilmektedir. Şahs-ı manevimiz içerisinde iman hizmetlerimizin gelişmesi, genişlemesi ve faal vaziyete gelmesi için her bir fert tarafından farklı fikirler ifade edilmekte, şahane serbest olarak düşünceler söylenmektedir. Böyle olması hizmet-i imaniyemizin ihlâsla yapılmasına katkı sağlayarak şahs-ı manevimizin sürekli tekemmülüne vesile olmaktadır. Fakat bazı vaziyetler vardır ki hariçten müdahalelerle gerçekleşen tevsi isteğidir. “Bu şartlarda hizmet yapmamız mümkün değil, bu şahıslar oldukça biz olamayız, yeni bir oluşum gerekir” gibi ifadeler dâhili sarsmak üzerine kurulu, neticesi tahrip olan, fayda vermediği çok tecrübelerle görülen ve hariçten geldiği hissedilen ifadelerdir. Şahs-ı manevinin vücuduna zarar vermek ehl-i hamiyet bir Nur Talebesinin işi olmadığı gibi Risale-i Nur’un ittihat, ittifak, tesanüt ve uhuvvet dersleri de buna izin vermemektedir. 

“Âfâkî malûmat, yani hariçten uzaklardan alınan malûmat, evham ve vesveselerden hâli olamıyor. Amma, bizzat vicdanî bir şuura mahal olan enfüsî ve dahilî malûmat ise, evham ve ihtimallerden temizdir. Binaenaleyh, merkezden muhite, dahilden harice bakmak lâzımdır.” (Mesnevî-i Nuriye) Hakikatiyle, öncelikle nefsimize sonrada bütün kardeşlerimize ahir evvel tavsiyemiz şudur ki; evham ve vesveselerle dolu hariçten gelen bilgiler yerine evham ve ihtimallerden temiz olan kalbimize ve dahili malûmatlara müracaat edelim. Merkezden muhite, dahilden harice bakalım ki yanlışa düşmeyelim.