Ya kelimeler çok anlamlı olmalı ya da kelimelere sıkıştırdıklarım küçük olmalı. Kısır ve noksan kalıyor kurduğum cümleler ve çıkmak istemiyor sanki zihin yuvasından kelimeler. Çünkü, bazen yaşadıklarımızın tercümesi ve dili olmuyordu sanırım. Kalbimiz yaşıyor, zihnimiz de bu yükü sırtlanıyor.

 Kalp demişken; kalbi bir sandığa benzetiyordu şair, içinde hislerimizin, acılarımızın, üzüntülerimizin ve hasret duyduklarımızın kilitli olduğu bir sandık. Ama içinde bunca şeyi taşıyor ve yaşıyorken, kendi söküğünü dikemiyor kalp, taşıdığı onda yükü tek başına tutamıyor, taşıyamıyor ve yorgunluğunu hissedip, ümitsizliğe daldığı anda çekip alıyor Dest-i Kudret onu bu zor durumdan. Cenâb-ı Hak bu vazifeyi zihne veriyor ve zihin de sarıyor bütün yaralarını kalbin, teselli edercesine. Nasıl mı? Unutarak..

Varlığından hiç uzak olmadığımız ve inkâr da edemediğimiz bir gerçek aslında. Yaşadığımız imtihanlara dönüp baktığımızda ve geriye o acıların sadece külleri kaldığını gördüğümüzde anlarız aslında unutmanın ne kadar büyük bir nimet olduğunu. Bu acıya asla dayanamam dediklerimize bakalım meselâ, boğazımızda düğüm olan hıçkırıklara, bizi nefes alamaz hele getirdiğini zannettiğimiz imtihanlara, bir ömür kalacağımızı sandığımız çıkmaz sokaklara. Sizden bir çok şey alıp götürmüş, ama sizi siz yapan; size çok şeyde bırakmıştır aslında. Zihnim bunları düşünürken, Bediüzzaman’ın manidar bir vecize çınlanır kulağımda, “Geçmiş günler zahmeti bugün rahmete kaybolmuş; elemi gitmiş, lezzeti kalmış. Külfeti keramate iltihak ve meşakkatini sevaba inkılâp etmiş. ”

Unutmak istemeyiz değil mi zihnimizde olup bitenleri ki çoğu zamanda muzdarip oluruz zihnimizin bize unutturup bizden götürdüklerinden. Oysaki unutmak; zihnin kalbe bir hediyesi gibi. Ben bunca satırı yazarken; iyi ki diyorum, iyi ki unutmak var, iyi ki kalbimizin eskitemediğini zihnimiz siliyor kalbin tozlu raflarından, Bu yazıyı okurken kalbimizin derinlilerinde dilimize bir “Elhamdülillah” süzülsün varlığından hep şekva ettiğimiz nisyana.