Korkuyu korkutup nefes aldırmanın bir destanı yazılacaksa, bu Yeni Asya destanı olmalı. Karanlık dehlizlerin, gizli kapaklı dünyaların, maskeli orduların önünden, Üstadının söylediği gibi söyleyerek, yaşadığı gibi yaşayarak “En büyük hile hilesizliktedir” diyerek geçti bunca zaman.
Yarım asır... Dile kolay... Büyük puntoların düştüğü, büyük paralı medyaların battığı bir ülkede, mütevazi haliyle ayakta duran bir tarih Yeni Asya. Çünkü kimseyle uğraşılmadı bizimle uğraşıldığı kadar. Kimseye çelme takılmadı bu kadar. Hadiselerin, olayların çamur gibi üzerine yağdığı başka gazete olmadı. Şimdilerdeyse en çok merak edilen konu, Yeni Asya’yı Yeni Asya yapan, ayakta tutan sır ne?
Taze heyecanlar, farklı veçhelerde Risale-i Nur hizmeti diyerek başladı bu yolculuk. Nur Risalelerinin medya diliyle, gazete yoluyla dillendirilmesine ihtiyaç vardı. Hiçbir menfaat güdülmedi, hiçbir kâr düşünülmedi. Tek niyet, tek doku, tek düşünce vardı: Risale-i Nur’un medyadaki dili olmak. İşte bu sır hiç değişmedi. Yarım asırda bu sırrı, bu niyeti kimse yıpratmadı, aşındırmadı. Bir parça ihlâsın nelere kâdir olduğunun misillerce örneğini gördük, yaşadık, yaşıyoruz. Maddî gücün, yardımcıların, insanların fazlalığının değil, ihlâslı olan nefeslerin varlığıyla ikame oldu Yeni Asya. Çünkü Üstadımız 21. Lem’a’da:
“Yirmi seneden fazla kendi memleketimde ve İstanbul’da ettiğimiz hizmet-i ilmiye ve diniyeye mukabil, burada sizinle yedi sekiz senede yüz derece fazla edildi. Halbuki kendi memleketimde ve İstanbul’da burada benimle çalışan kardeşlerimden yüz, belki bin derece fazla yardımcılarım varken, burada ben yalnız, kimsesiz, garip, yarım ümmi, insafsız memurların tarassudat ve tazyikatları altında yedi sekiz sene sizinle ettiğim hizmet; yüz derece eski hizmetten fazla muvaffakiyeti gösteren manevî kuvvet, sizlerdeki ihlâstan geldiğine kat’iyen şüphem kalmadı.”
Allah, ihlâslı nefesler nasib etti bize. Güzel niyetliler, yüreği sağlamlar, gönlü Risale-i Nur heyecanıyla çarpanlar nasib etti. Soluğumuz bittiğinde nefes oldular, imkânımız bittiğinde imkân. Kâğıdımız bittiğinde kâğıt, mürekkebimiz bittiğinde mürekkep.. Bizi bu günlere onlar taşıdı, onlar getirdi, onlar götürüyor. Hizmet eden onların bu hâli, samimî niyetleri zaten. Yeni Asya’yı candan aziz bilen solukları..
Yeni Asya okuyucusu öyle bir ruh taşır ki, neyi neden yaptığını bilen, kavgalara, gürültülere pabuç bırakmayan, karıştırmayan, müsbet hareketi şiar edinen, yalanla samimiyeti birbirinden kolayca tefrik eden bir ruh.. Yeni Asya’nın 50 yılına sığanlar, kimsenin başına gelmemiştir, ama her hadiseyi aşabilmenin yolu işte bu okuyucusuyla kurduğu samimî köprü olsa gerek. Niyetimiz bozulmasın, ihlâsımız zedelenmesin, hâlimiz başka hâllerle zehirlenmesin diyerek 50 yıla imzasını atan, yaşayan veya vefat etmiş olan bu kocaman ferdler, içimizde var olan gizli kahramanlarımız.. En büyük vefayı onlar hakediyor bence. Gazetesine güvenen ve dik durması için çalışan bu onurlu kitle hakediyor. 50 yılımız olmuş, 50 yılımız dolmuş. Ne mutluluk, ne saadet bu günleri görebilmek, değil mi?
Yeni Asya 50 yılda ilkeleriyle ayakta durdu. Hakkı, adaleti kimseye göre eğip bükmemesiyle, hakkın hatırını herşeye rağmen âlî tutmasıyla, mazlûmun fikrine, cinsine, etnik kimliğine bakmadan yanında olmasıyla ayakta durdu. Fikrini, yapısını onaylamadığı insanların zulme uğradıklarında mazlûmsunuz deyişiyle ayakta durdu. Kimseye kin gütmemesiyle, zarar vermemesiyle, Üstadının muhabbete muhabbet, husûmete husûmet düşüncesiyle ayakta durdu. Herşeyden önce Üstadıyla, Risale-i Nur’uyla ayakta durdu. Bundan sonra da böyle ayakta duracak inşallah.
İşte Yeni Asya’yı ayakta tutan sır! Merak.