Sebeblerin tesir-i hakikiden ne kadar uzak, karmakarışık olduğunda yoğunlaşıyor. Bir ân geliyor; bir ân... Hâl’in aynasına hükmeden tek bir ışıltı.. Bir ân parlayan ve kaybolan bir şuâ.. Herşey o bir anda parlayıp sönüyor. Onun tesiri ne kadarsa sebeplerin tesiri de o kadar işte. Bir ân-ı seyyale...

Zaman, ibrişim bir hat gibi. Bazen donuyor önümde, bazen de o kadar hızlı akıyor ki.. Hükmedemiyor, sözünü geçiremiyorsun. Gözyaşın boşluğa akıyor, hayallerin sonsuza düşüyor. Rabbim diyorsun bütün zerrelerinle. Hâlim sana âyân. Çaresizliğimi, acizliğimi, kifayetsizliğimi Sen biliyorsun. Elimin, kolumun hiçbir şeye erişemeyeceğini, yetemeyeceğini Sen biliyorsun. Ey Rabb-i Rahimim! Merhamet eyle. Merhametini refik eyle. Sana teslimim.

Ufkun kızıllığı hazana uğruyor bir kez daha. Arzın ve semanın elleri, bizi kendine celbedip tefekküre sevk ederken, irkiliyoruz bir kez daha. Haşyetin, haşmetin sonsuz sürûruyla ruhumuzu yıkıyor, beynimizin çeperleriyle tevhide kanat çırpıyoruz. Sebeplere tesir edecek, hükmedecek Zat’a teslim olanın kimden, ne korkusu olur ki? Müsebbib-ül Esbab’dan lâyıkıyla havf edenin başkasının önünde el bağlayıp boyun bükeceği düşünülebilir mi? Hürriyetin imanla münasebeti işte buradadır. Allah’a hakikî kul olan, başka hiçbir şeye, hiç kimseye tezellül etmeyecek, tenezzül de etmeyecektir. Üstadın imanla hürriyetin mü’minin iki kanadı olduğuna misal olarak Asr-ı Saadeti örnek göstermesi, şahit göstermesi ne müthiştir.

“İman ne kadar mükemmel olursa o derece hürriyet parlar. İşte Asrı Saadet...” (Münâzarât)

Gecenin karanlığı, sükûtu, sükûnu yayılıyor sinelere. Ne güzel bir bütündür aslında mü’minin merhameti. İman ve güzel ahlâkın en mücehhez, müşahhas oluşumudur belki acımak. Allah nasıl rahmetiyle muamele buyuruyorsa, yaşadığın her hadiseye, karşılaştığın her insana rahmet nazarıyla bakmak ne ulvîdir. Kur’ân’ın ahlâkıyla ahlâklanan, onun emrettiğini yaşantısına aktaran, üzerinde taşıyan, âsârını gösteren ne âlîdir.. “Mü’min, baktığında haza mü’min dedirtmelidir. Ne derece dedirtiyorsa, imanını o derece gösteriyordur.” Bir liman gibi sığınılıp dertleri çözecek konumda olma, mü’minin bariz vasıflarından olmalıdır. Bir aydınlık insanı olma, sükûn halinin her türlüsünü üzerinde gösterme ve hissettirme, mutmain bir ruh, imanı olan bir insanın olmazsa olmazıdır.

Efendimiz’in (asm) “mü’min kardeşine tebessüm etmen sadâkadır” hadis-i şerifindeki bir sır da bu olsa gerektir. Taşıdığımız değerler bizi bize bırakmaz. Biz değerlerimiz için tebessüm etmeliyiz. Müsbet mesajlarımızı müsbet halimizle, görüntümüzle yaymalıyız. Mü’min en güzel ve en özel değerleri taşır çünkü. Allah’a abd olmak, O’ndan başkasını Rab ve hakikî tesir sahibi tanımamayı gerektirir zira. İnsaniyetin en nihayet hududunu üzerinde taşıyan insan, İslâmiyetin de aynısını bitamamiha yaşıyor demektir.

Gözlerimizi ufka dikip rahmet beklediğimiz, merhamet gözlediğimiz, acımanın, esirgemenin binbir halini özlediğimiz şu günlerde, Rabbim keremini bizlere yâr etsin. Rahmetiyle mücessem, şefkatiyle müşerref eylesin. Âlî ruhların himmetinden, imanî nazar ve cevherden bizleri mahrum eylemesin. Her daim aczini ve fakrını hisseden, dileyen ve dilenen kullarından eylesin. Merhametin engin buudunda, şefkatin sonsuz ummanından hiç ayrılmayalım, rahmetin izine, özüne, yüzüne erelim.

Vesselâm..!