Bir gece vakti gökyüzüne, yıldızlara bakıp gözünüzü kapattığınızda, o hissettiğiniz geniş boşluğun anlamını düşündünüz mü hiç?
Sanki az önce gözlerinizle gördüğünüz o genişliği, gözlerinizi kapatarak içinize hapsetmişsiniz de, içiniz de onunla birlikte büyümüş, büyümüş, her yere genişlemişsiniz hissini veren o boşluk…
Üstad, Allah’ın rahmetini anlatırken, bütün validelerin şefkatinin Allah’ın rahmetinin yanında bir lem’a olduğunu söyler. (Sözler, 358) tıpkı o içinizde hissettiğiniz kocaman genişlik gibi. Rahmet o kadar geniş ki, biz kasır fehmimizle ona ne hudut çizebiliriz, ne de çerçeve koyabiliriz. Onun uğramadığı durak, eğlenmediği yer yok. Nereye bakarsanız ondan bir iz görür, hangi mevkiye giderseniz onun kokusunu duyarsınız. Rahmet güneş gibi, ışık gibi, nur gibi… Hiçbir ân-ı seyyâle onsuz uğurlanmıyor sonsuzluğa. Hiçbir ömür, ona uğramadan gitmiyor ebed yolculuğuna. Rahmetin geniş budu, insan hafsalasının alamayacağı boyutlarda. Genişlerden geniş, derinlerden derin…
Ramazan rahmetin en güzel sergisi, seyrangâhı… Coşup coşup kaynadığı, kaynayıp yeryüzüne dağıldığı rahmet ayı. Mü’mine düşen bu rahmetten istifade edecek amellerin peşinde koşmak olmalı. Rahmete elyak olmanın sevdasında yanmalı. Gecelerini, gündüzlerini ganimet bilip rahmet denizinden kırbasını doldurmalı. Zaten geniş olan rahmetin Ramazanda daha da genişlediğini düşündüğümüzde, bu coşkunluktan istifade etmek için mücehhez olmalı. Zâr zâr yanmalı, yalvarmalı, ağlamalı… Bu ayın her bir saniyesini, dakikasını cana minnet bilip, rahmetin izini, özünü, yüzünü görmeye liyakat kesbetmeli.
Rahmete, rahmet denizine merhaba!