Seni anlatmaya hangi kelime kâfi gelir, hizmetlerini saymaya hangi sayı yeter kalır, yüreğinden akıttığın sevgiyi hangi mısralar taşır bilmiyorum… 

“Sultanım, her insanın içinde bir cevher var, sen yazmalısın, Rabbim seni yazmakla görevlendirmiş” diyen tatlı nidanla duymaya başladım yazmak için çırpınan kalp atışlarımı. “Bir gün beni de anlat mısralarında merak ediyorum acep kızımın gözünde nasıl görünüyorum” diyen sözlerine gülüp geçen yüreğim, şimdi seni anlatmaktan âciz kalıyormuş anladım… Anladım sensizlikte kelimelerim kendini boşluğa atıp intihara kalkıyormuş… Anladım seni anlatmaya benim gücüm hiç, ama hiç yetmiyormuş… Anladım… Bunların hepsini anladım da bir sensizliği anlayamadım gönül rehberim, yoluma meşale, yüreğime Mevlâyı anlatma kandili yakan kıymetli hocam! Enbiyalar, asfiyalar, evliyalar ve şehitler ölmez derler. İlminle ve hizmetlerinle evliyalar diyarına, hakkı haykıran cesaretinle şühedalar diyarına hicret etti kalplerimizi titreten ince ruhun… Bazen kelimeler kifayetsiz ve anlamsız kalırmış ya boşluğa odaklanmış ruhumuzun ayarında, anladım ki şu dünyadaki yokluğunu anlamakta kifayetsiz ve anlamsız kalır varlığını her daim duâyla sarmalamış ruhumuzda. Adıyla müsemma kimseler vardır ya nadiren gelir Allah’tan lütuf gibi hayatımıza… İşte HALİL USLU onlardan biriydi nazarımızda...

Efendimizin (asm) biricik oğlu İbrahim’in vefatında söylediği sözlerle seslenmek istiyorum Hocam cennet bahçesinden bizi izleyen ruhuna… “Ey biricik yavrum eğer sana kavuşamayacağımı bilseydim bu ayrılık daha çok üzerdi, ama biliyorum ki cennette beraberiz…” deyip dökülüvermişti o mübarek gözlerinden inci taneleri… Biz cenneti hak edebilir miyiz, meçhul lâkin senin gülümseyen gözlerle bizi izlediğini düşünerek kelimelere sarılmış kalemim. Sana yazmak istedi içinden geçenleri; Hocam şu dünyadan sonra asıl yurdumuzu bilmeseydik, bu ayrılık çölde susuzluktan ölümü kana kana yudumlayanların hazin sonu gibi okunurdu yüreğimizden senin için dökülen mısralarımıza… Lâkin biliyoruz ki bu dünya fâni ve şairler gibi, “fâniyim fâni olanı istemem” diyen yüreklerimizin kavuşma mekânı ahiret yurdu… Müslümanın kardeşliği ebedidir o sebeple ölüm kısa vadeli bir ayrılıştır nazarımızda… Kavuşmak kaçınılmaz son olduktan sonra sensizliği anlamak neden ki? Neden sensizliği anlamak için çırpınsın yüreğim… Gözyaşlarına söz geçmez bilirim, lâf dinlemez, sızlanmayı sever varsın olsun! İçimizde yeniden kavuşacağımıza işaret eden umut pırıltıları var oldukça susmaz duâlarımız arşı inletir, melekler ruhunu sarmak için beklerken toprak asilliğiyle fâni dünyaya kılıf olmuş bedenini yorgan misali kötülüklerden sakınmaya adamıştır kendini… 

O yüzden kaybımız büyük! Bir insan aynı anda babasını, hocasını, abisini kaybettiğinde ne hissedebilirse öyle büyük yara açtı geçici yokluğun yüreğimizde. “Kızım” diyen sıcaklığını, “ben senin hocanım sana yardım etmek görevim” diyen asaletini, üzüldüğümüzde “söyle bakayım derdini abin belki çare bulur” diyen içtenliğini unutmak imkânsız her bir güzel hasletiyle her şeyimiz olmayı başardığın yüreğimizde… Belki yeni çıkan kitabını beklemekten umut kesmiş olacak aklımız, belki seminerlerini dinlemekten yoksun kalacak kulaklarımız, belki ila-i kelimetullahı hatırlatan her halini göremeyecek gözlerimiz ancak senden aldığı aşkla yazacak ömrümüz eda ettikçe Rahman’ın aşkını kalemimiz… Yolumuzu aydınlatan meşalemiz, yüreğimize esenlik veren abimiz, şefkatiyle sarmalayan babamız! Seni anlatmaya kelimelerim yetmez, duygularım el vermezken yazıyorum şu satırları savruk savruk… Belki şunları okusan kızardın “kızım ben sana duygu karmaşasını dışa vurma içinde sentezle ki okuyucu da halini anlasın” derdin, ama bu kez dağınık kalsın istedim… Çünkü toparlaması için sığındığım limanımı kaybettim… Kelimelerim yetim kaldı… Kalemim kırıldı… 

Hangi güzel hasletini anlatsın şu garip kızın! Dedim ya kelimelerim yetim, kelimelerim öksüz, kelimelerim fakir… Duygularım karışık, duygularım acılı, duygularım kavuşma umuduyla sarılı… Bir kaç gün öncesine kadar vereceğim müjdeyi nasıl söylerim acep diye düşünürken yaşlı gözlerle satırlara dökmek varmış kaderde… Hani evlâtlar babalarının adını koyar ya çocuklarına, “bir erkek evlâdım daha olursa Halil Hocamın ismini vereceğim onun gibi mücahit olsun diye kâinatta” demiştim. Sadece müjdesini vermek kalmıştı geriye… Sanırım biraz geç kaldım, ama “bir nur tanesi bekliyoruz hocam adı da ruhu da size benzesin istediğimiz…

Mekânın cennet, komşuluğun Efendimizle (asm) olsun ey güzel insan, ey  güzel abimiz, ey güzel babamız, ey güzel hocamız… Binler selâm, kucak dolusu sevgiler var hiç durmadan sana doğru yol alan… Ruhun her daim duâlarımızla karşılaşacak cennet mekânında…  

O mükemmel ruhuna her daim hediyemizdir, EL- FATİHA…