Mensubu bulunduğu camianın hata ve kusurlarını açığa çıkarmakla meşgul; başka camia ve cemaatlerin feyiz ve faziletlerini nazarlara veren dostlara ne demeli? Mensubu bulunduğu cemaatin faaliyetlerini, hizmetlerini küçümseyip, başka cemaat ve camiaların hizmetlerini, faaliyetlerini göklere çıkararak gıpta ile bakan şakirtler zuhur etti son zamanlarda. Mensubu bulunduğu cemaatin geçmişten bu güne isabetli ve istikrarlı duruşu ile ortaya koyduğu tavizsiz, merdane tavrını  görmezden gelerek, âdeta nedamet duyarak, zemin ve zamana göre habire zikzak çizerek, kulvar değiştermeyi alışkanlık haline getiren ve bunu da hizmetin bir gereği sayan camia ve cemaatlere övgü yağdıran, alkışlayan ihvanların bu tavırlarına ne demeli? 
Bu tezatlı hale ve sâri maraza düçar kalan zevatın bununla kalmayıp; bu hastalıklarını başkalarına da bulaştırmaya çabalamalarına hangi gözle bakmalı? Zihinleri bulanan bu dostların bilinçli ve maksatlı bir kampanya ile zihinleri bulandırma kampanyalarına girmelerine ne demeli? Hasımların dahi tevessül ve tenezzül edemeyeceği iftiralarla, karalamalarla saldırılarına devam etmelerini nasıl değerlendirmeli? 
Bir de tepeden tırnağa bütün vücutlarıyla; akıllarıyla kalpleriyle bizden uzak başka çevrelerle haşir- neşir oldukları halde, kamuoyunda hem kendilerini Yeni Asya’cı olarak taktim edip, hem de bize oklar atmaya yeltenen zavallılara ne demeli? Gazetemizin “Çakma Yeni Asya’cılar” olarak adlandırdığı bu zevat da foyalarının bir gün meydana çıkacağını hesaba katmadan, böyle acıklı duruma düşen insanlara da yazıklar olsun demekten başka söz bulamıyoruz. Bir cemaate dahil olmanın önemli bir avantaj olduğunu; bunun da beraberinde bazı sorumlulukları getirdiğini, bazı mükellefiyetler, icap ettirdiğini kulak ardı eden dostların aslında kendi kendilerini oyaladıklarını unutmuş görünüyorlar. Müntesebiyetin, bir yere bağlanmanın, aynı zamanda bazı yükümlülükleri, bazı kaide kurallara bağlı olmayı şart kıldığını görmeyen veya görmek istemeyen bazı ihvanların aslında başkalarını değil; kendi kendilerini kandırdıklarının farkında olmadıkları anlaşılıyor. 
Ortak akıl ile alınan meşveret kararlarını hiçe sayarak, şahs-ı maneviyi dikkate almayarak şahısların mesnetsiz isnat ve iddialarından hareketle mensubu bulunduğu cemaatin hata ve kusurlarını neşretmekle meşgul olmak nasıl bir mensubiyet olur acaba?
Böyle bir duruma düşen çoğu ihvan kendilerine has mizaç ve meşreplerinin sevkiyle; harici, maksatlı bazı çevrelerin üflemesiyle, çoğu zaman belki de farkına varmadan, yıllardır mensubu bulundukları camianın aleyhine olabilecek hal ve davranışlara hangi akıl ile insaf ile tevessül ederler? Hayret etmemek mümkün değil. 
Cemaat demek; ulvî bir dâvâ için, belli bir gaye ve maksat için, belli bir hedefe varmak için, farklı mizaç ve meşrepteki insanların bir araya geldikleri bir topluluk olduğuna göre, böyle bir toplulukta yer alabilmek için her insanın kendine has huylarını, meşreplerini, şahsî görüş ve düşüncelerini bir kenara koyup, bütün benliğiyle, bütün zerratıyla bir havz-ı müşterekte erimesi gerekmez mi? Üstadın “tesanüt bozulursa cemaatin tadı kaçar” ikazını dikkate almadan, cemaati cemaat yapan şart ve kaideleri görmezden gelerek bazı dostların yaptığı gibi, hiçbir faydası olmayan ölçüsüz zararlı tenkitlerde bulunmak, bununla da yetinmeyip, aslı astarı olmayan zan ve isnatlarla iftira ve karalamalarda bulunmak kimlerin işine yarayacağının hesabını yapmayan dostlara ne demeli?
Kendine has huyunu, mizacını terk etmeyen; kafa feneriyle hareket etmeyi âdet haline getiren; ancak kendini bağlayan fikir ve düşüncelerini esas alan; Şahs-ı maneviyi dikkate almayan; meşveret-i şer’iyeden çıkan kararları kulak ardı eden; bunlarla da yetinmeyip, ölçüsüz, menfi tenkitleri yapmaktan çekinmeyen insanlardan meydana gelen toplulukların cemaat olma özelliğinden uzak, birbirinin ümidini, şevkini kıran, birbiriyle çekişerek cedelleşerek hizmetten alıkoyan sıradan bir topluluktan öteye bir şey olmadığının muhasebesini yapmayı düşünmeyen ihvanın ıslahı için duâ etmekten başka elimizden bir gelmiyor maalesef.