Yıllar önce “İŞTE HAYATINIZ” adlı programda ünlülerin, özellikle siyasilerin hayatları bir televizyon programında, ünlü kişinin kendisinin de bulunduğu bir programda izleyicilere sunulurdu.
Merhum Süleyman DEMİREL’in programında kendisi hayatından kesitler anlatıyordu. Ortaokula başlama hatırası çok ilginçti. Hatırladığım kadarıyla hatırası şöyleydi.
1934 yılında ortaokula başladım. Tabi ki B şubesine başladım. Burada tabi ki B şubesine başladım kısmını kendisi daha da açtı. O zamanlar (tek parti zamanı 1923 – 1950 ) devlet memurlarının ve zenginlerin çocukları A şubesine, köylülerin ve fakirlerin çocukları da B şubesine giderdi.
Bu açıklamaları duyunca tüylerim diken diken olmuştu. Bir devlet nasıl olur da böyle bir ayrımcılık yapardı. Aklıma Hindistan’daki KAST sistemi gelmişti. Bu sistemde halk 5 tabakaya ayrılmıştı.
1. Tabakada din adamları ve askerler vardı. (Din adamları manevî gücün kendilerinde olması dolayısıyla, maddî gücü de ellerinde bulundurmak için askerleri bu kısma dahil etmişler )
2. Tabakada zenginler ve polisler vardı.
3. Tabakada şehirliler bulunuyordu.
4. Tabakada köylüler bulunuyordu.
5. Tabakada da çingeneler bulunuyordu. Bu tabakadaki insanlarla beşeri ilişki kurmak yasaktı. Hatta bunlara el değmek bile yasaktı.
Ayrıca bu KAST sisteminde doğduktan sonra tabakanızı değiştiremiyorsunuz, hangi tabakadan iseniz, o tabakadaki kişilerle temas kurabilir hatta onlarla evlenebilirsiniz. Bazen basında da çıkar, diğer tabakadaki kişiyle evlenmek isteyen kişi öldürülür.
Demek ki malûm zihniyet Türkiye’ de de buna benzer bir uygulama yapmış oluyordu. Çok şükür Demokratların iktidara gelmesiyle bütün bu uygulamalar da son bulmuş oluyordu.
Başka bir zaman ki Sayın Merhum Demirel’in bir hatırasında cüzdanında metal bir para taşıdığından bahsetmişti. Bu paranın da; eşinin babasının elle Risale-i Nur yazdığını, buna mukabil Üstadın ona tayinat parası olarak bu parayı verdiğinden bahsetmişti. Eşinin babası da ( kayınpederi ) bu parayı kendisine verdiğini ve hep cüzdanında taşıdığını söylemişti.
Ben de bir Nur Talebesi olarak şayet Sayın Demirel’le bir gün karşılaşırsam o madeni parayı kendisinden istemeyi düşünüyordum. Hatta 2 yıl önce henüz resmî açılışı yapılmamış olan kendi imkânlarıyla yaptırdığı DEMOKRASİ VE KALKINMA MÜZESİNİ gezerken, gezinin son kısmında hatıra defterine memleketimiz için yapmış olduğu hizmetlerden dolayı kendisine teşekkür eden bir yazı yazmıştım, fakat bu isteğimi yazmayı unutmuştum. Demek ki kısmet değilmiş.
Cenâb-ı Allah kendisinden razı olsun, mekânı cennet olsun.