Evet, yanlış duymadın. Sadece “bir gün” değil, her gün… Sen bir gün veya bir hafta Engelliler Günü olarak beni ve bizleri hatırlıyorsun belki, ama ben her günü “engel” olarak yaşıyorum arkadaşım.

Sakat veya özürlü değilim. 

Ama bazen bazıları mutluluğuma gölge düşürecek şeyler yapıyor.

Zira benim düşündüklerim, istediklerim veya ulaşamadığım şeyler tabiî ki olabilir. 

Tabiî ki, senin gibi koşamam, oynayamam ve gece-gündüz nerede akşam, orada sabah gezemem… Ama duygularım var, okurum, yazarım ve düşünürüm.

Eee? O zaman aramızdaki fark nedir?

Farklı bakış açısıyla bakmandaki sebep ne olabilir sahi?

Acaba, aramızda aşılması güç olmayan ufak bir fark, kimsenin söylemeye cesaret edemediği “o fark.”

*

Meselâ senin rahatça dolaştığın sokaklarda ben dolaşamam.

Onlarca bakışın arasında beni görmezden gelenler, taşlı yollar, kaldırımlar ve göstermelik yapılmış kaldırım rampaları bana engel olur.

Devasa alış veriş merkezlerinde gönlünce alış verişini yapabilirsin. Ama benim böyle bir şeyi yapma lüksüm yok biliyor musun? 

Dahası, dar asansörler ve sözde yürüyen merdivenler bana birinci engel…  

İkinci engelse; benim bunları yapamadığımı görüp öylece durup “acaba ne yapacak?” diye izleyen gruptur.

*

Hey arkadaş!

Beni görmezden gelmeni istemiyorum. Engelim ne dostluğuna engel, ne dostluğuma engel… Ne de kalabalıklara karışmama… Ben toplumun yolda yürürken dikilip izlemek yerine yoluna devam etmesini istiyorum. Sokaktayken daha rahat olmak istiyorum. Sıradan bir alış verişte hiç tanımadığım birinin poşetlerime yardım etmesini istiyorum. 

Alt tarafı, sizlerle “biz” olmak istiyorum.

Çok şey mi istiyorum sahi?