Öyle mi?

Evet. 

Apaydınlık, pırıl pırıl bir dünyada yaşayan nasıl mutlu olmaz, hayatından lezzet almaz?

Yemyeşil, tertemiz bir dünya… Taşları düzgün, kayaları tepeleri, dağları cana yakın.. Her şey dost ve sevimli.. Kardeş gibi el ele. O dünyanın kuşları cıvıl cıvıl, daldan dala uçuşuyor…

Rengârenk kelebekleri daldan dala konuyor… kuzuları meleşiyor… Çiçekleri, büyüleyici kokularıyla mestediyor. Güzelliği temizliği ruhları okşuyor.

Böyle bir dünyada kim yaşamak istemez?

Yeryüzü bir köşk. Dağlar duvarları, bahar halısı, ay takvimi, güneş avizesi… bitki ve hayvanlar birer hizmetçi… Ben de bu köşkün efendisiyim.

İşte benim dünyam!

Böylesine güzel bir dünyada dostça, kardeşçe, arkadaşça yaşamak kim istemez?

Benim dünyamda sevgi, saygı, kardeşlik var. Sefalet yok, kalkınma var. Gönüller tok, yüzler neşe içinde.. Yediden yetmişe herkes mutlu… Kimse kimsenin kötülüğünü düşünmüyor, herkes iyilik perisi olmuş.. İnsanları inançlı, kararlı, iyiliksever, şefkat ve merhamet dolu..

Maddî ve manevî olgunluğun zirvesinde herkes. Gayret ve faaliyet dolu her anları. Tembelliğin can sıkıntısından kurtulmuş, azmin, gayretin zevkine ermişler.

İşte ebedî mutluluk yolcuları…

İşte benim dünyamın insanları!