Papağan her gün ya ıslık çalar veya ”Ona ne şüphe” dermiş. Ne sorulursa sorulsun hep aynı sözü tekrarlar dururmuş. Çünkü ona başka bir şey öğretilmemiş.

Günün birinde iyice parası tükenen sahibi, papağanını satmaya karar vermiş. Almış kafesi, pazara götürmüş. Başlamış bağırmaya:

“Papağan isteyen, en iyisi burada. Sadece yirmi akçeye!”

Halktan biri bunu duyunca hayret etmiş. Yirmi akçe o zamanın parasıyla çok para imiş. Bir kuşun bu kadar etmeyeceğini düşünmüş. Merakla papağana yaklaşmış. Kulağına eğilip: “Hey papağan,” demiş. “Sahiden yirmi akçe eder misin?”

Papağan gagasını açmış ve ince sesiyle bildiği tek cümleyi tekrarlamış:

“Ona ne şüphe!”

Bu cevap adamın çok hoşuna gitmiş. Hemen cüzdanına davranmış çıkardığı yirmi akçeyi sahibinin avucuna sayıp papağanı almış. Evine götürmüş. 

Aradan haftalar, aylar geçmiş. Fakat papağanın ağzından “Ona ne şüphe” sözü çıkmamış. Bir de canı isteyince ıslık çalarmış.

Adam sonra durumu anlamış. Fena halde kızmış. Papağana dönüp:

“Senin gibi tek cümleden fazla bilmeyen kuşa yirmi akçe verdim. Yani ben aptal mıyım?” diye bağırmış.

Papağan yine o bildik cümleyi tekrarlamış:

“Ona ne şüphe!”

Ve ardından başlamış ıslık çalmaya…

Adam daha beter kızmış. Kafesi aldığı gibi eski sahibine götürmüş. Kendisini aldattığını söylemiş.

“Al kuşunu ver paramı…”

Adam gülmüş:

“Kuşun suçu yok” demiş. “Ona öğrettiklerimi söylüyor. Tek sözüne kanıp almasaydın. Araştırıp soruştursaydın. Papağan bu, ne öğretilirse onu tekrarlar. Hadi git işine…”

Adam üzgün üzgün evine dönerken:

“İnsanlar papağan değildir” diye düşünmüş. “Yalnızca kendilerine ezberletilenleri öğrenmekle kalmamalı, kendi kendilerine de okuyup araştırma yapmalıdırlar. İnsanlık bunu gerektirir.”