İsyancıları “Kardeşi kardeşe kırdırmayın. Yapılacak tek birşey var: Millet irşad edilmelidir” diyerek uyaran Bediüzzaman’ın bu tavrı olmasaydı, tarih çok daha farklı şekillenirdi.

Aynı şekilde, ta Osmanlı zamanından itibaren Türklerle Kürtlere, yüzyıllardır sürdürdükleri ittihad ve ittifakı muhafaza etmelerini ısrarla telkin ve tavsiye eden Bediüzzaman’ın bu yöndeki samimî gayretleri olmasaydı, tahripkâr tesirleri bir miktar azalmış olsa da yer yer hâlâ devam eden “Türkçülük-Kürtçülük fitnesi”ni söndürmek bu kadar kolay olur muydu?

Aynı şey, Alevî-Sünnî ayrımcılığını alevlendirmeye yönelik tahrikler için de geçerli değil mi? Her türlü ârızî ayrılık gerekçesini geçersiz kılıp iptal ederek Alevîlerle Sünnîleri de ortak bir çizgide buluşmaya dâvet eden Bediüzzaman bu tavrıyla o tahrikleri de boşa çıkarmadı mı?

Bu çerçevede bir diğer örnek, 28 Şubat’ta sahneye konulmak istenen “laik-antilaik çatışması”nda da yaşanmadı mı? 

Başörtüsü ve din eğitimi gibi en duyarlı konularda bile sergilenen taciz, tahrik ve baskıların getirdiği sıkıntılar, mücadelelerini tavizsiz bir kararlılıkla, ama müsbet ve yapıcı metodlarla yürüten Nur Talebelerinin samimî çabalarıyla aşılmadı mı?

Aynı şey, yaşadığımız süreçteki vahim hukuksuzluklar için de geçerli değil mi?

Peki, aynı zihniyetin eseri olan ekonomik krizlerin had safhaya ulaştığı dönemlerde bile Türkiye, başka ülkelerde görülen sosyal patlamalara sahne olmadıysa, bunun, en başta Bediüzzaman ve talebelerince verilen iman hizmetinin toplumsal bünyeye kazandırdığı manevî ve ahlâkî temelden başka bir izahı olabilir mi?

Sonuç olarak, iç bünyede açılan bilûmum manevî yaraları ve bunların ortaya çıkardığı çatışma potansiyelini tevhid eksenli ve kucaklayıcı bir yaklaşımla tedavi etmeyi öngören Risale-i Nur hizmetinin müsbet tesirleridir ki, ülkemizi gerek kendi içinde, gerekse bulunduğu bölgede sıkıntıya sokacak her türlü sebep ziyadesiyle mevcut olduğu halde, bunları büyük ölçüde akim bırakarak, Türkiye’yi korudu.