“Esasen gençlikteki hisler yaradılıştandır, içinde bulunulan o yaşlar itibarıyla gayet tabii ve normaldir; fakat hayatın her devresinde olduğu gibi bu devrede de ifrat ve tefritten ziyade ‘vasat’ı öncelemek gerektir. En basit tâbiriyle ifrat ‘aşırıya kaçma,’ tefrit de onun zıddıdır; vasat ise orta yoldur. Bu husustaki en güzel ve derli toplu açıklamayı Üstad Bediüzzaman Said Nursî Hazretlerince telif edilen Risale-i Nur Külliyatında buluyoruz...

“Gençlikte ‘akıl’dan ziyade ‘hisler’ ön plandadır, hattâ baskındır, diyebiliriz. Bu sebeple de onları tersine baskılama değil, kontrol etme ve iyiye/güzele yönlendirme ihtiyacı ortadadır. Ancak bu, o kadar da kolay değildir. Bunun için tâbir caizse hem ‘yönlendirici’ pozisyonunda ‘doğru yol’ göstericilerin varlığına hem de ‘doğru yol’u teşkil eden ‘vasat’ meyline ihtiyaç vardır. Yani biraz ilgi biraz da istek gerek; ikisi bir araya geldi mi gençlik hem aklî, hem de hissî yönden bir denge tutturabilir, tutturabilmelidir.

“Gençlikteki hisler akıl ve mantıkla paralel işlerse ne âla, ondan iyisi ve güzeli yok; bu hâlde mutlaka doğru ve hakikat bulunur—aksi hâlde ise işler sarpa sarabilir! Birinci durumda hem kendine, hem çevresine faydalı bir insan çıkar; ikinci durumda ise pek bir faydası olmayan, belki de zararlı bir kişilik meydana gelebilir. Tarihe imza atan mühim şahsiyetler, müspet ya da menfi fark etmez, iddiamıza en büyük delil olsa gerek. Fatih’ler nerede Cengiz’ler nerede? Yavuz’lar nerede, Timur’lar nerede? Kanuni’ler nerede, Hülagu’lar nerede?.. Örnekler çoğaltılabilir, değil mi? İşte, elinizde tuttuğunuz eser bu ‘denge’ ihtiyacından doğdu…”

*** 

Yukarıdaki uzun giriş, bahsini edeceğimiz “Gençlik ve His Eğitimi” adlı kitabın “Takdim” yazısından; ki burada eserin hangi ihtiyaçtan “doğduğu” vurgulanıyor. 

Aynı yazının devamında ise yazarın gençlerle içli-dışlı oluşu nazara verilerek, onun gözlem ve tespitlerinden oluşan yazı ve kitap çalışmalarının önemi kaydediliyor: “Yazarımız bir akademisyen. Mesleği gereği on binlerce gençle haşir neşir olan bir eğitimci, yerine göre bir danışman ve bir ağabey… Gençlerin bin bir çeşit hâline şahitlik ederken olabildiğince onları objektif bir şekilde tahlil etmeye ve ‘karşılıklı etkileşim’ içinde onların problemleriyle hemhâl olmaya çalışıyor. (…) Bu noktada yazarımız Sebahattin Yaşar’ın ‘gençlik’ eksenli çalışmalarını önemli bulduk ve kendilerini bu yönde teşvik ettik. Ve neticede, gençlerle olan münasebetleri ve karşılıklı diyalogları münasebetlerin samimiyetine göre ‘talebe-hoca’dan ‘kardeş-ağabey’e çevrilebildiğinden ortaya hakikaten samimi, pratik ve gerçekçi projeler çıktı…” 

İşte, “samimi, pratik ve gerçekçi projeler”den birisi de bu kitap. (Diğerleri ise “Pozitif Gençlik,” “Kendinizle Yürüyüşe Çıkın” ile “Gençlik ve Anne-Baba İlişkileri” adlı eserler…)

Yakınlarda ikinci baskısı yapılan kitabın, “Gençle ve gençlerle tanışma,” “‘Delilikten bir şube’ olan gençlik,” “Gençler ve hisler,” “Gençlerin kendini keşif süreci,” “Gençlerin kendini gerçekleştirme süreci,” “İdeal gençlik,” “Gençler için bakış açısı,” “Duyguları müsbete kanalize etmek” ve “Gençlerin ibadetli hâlleri” başlıklı dokuz bölümden meydana geliyor. 

Kitabın “orijinal” yönüyse konuların “Risale-i Nur gözlüğüyle” kaleme alınmış olması. Eserde yer yer Bediüzzaman’dan özgün “kelimeler, mektuplar, parıltılar ve ışıklar” yayılıyor—gençlere ve kendini “genç” hissedenlere…