Ve şöyle der: “Fikrimce meşrûtiyetin düşmanı, meşrûtiyeti gaddar, çirkin ve hilâf-ı şeriat göstermekle meşveretin de düşmanlarını çok edenlerdir. Tebeddül-ü esmâ ile hakaik tebeddül etmez.” (Divan-ı Harb-i Örfi, s. 40.)

Demek ki Meşrûtiyet döneminde de şeriatı savunanlar Meşrûtiyeti şeriattan başka bir şey zannederek “şeriata aykırı” görüp karşı çıkıyorlardı...

««

Günümüzde de demokrasiyi şeriata aykırı göstermek isteyenler var ve papağan gibi aynı şeyleri tekrar ediyorlar.

Bu durumda şeriat ile demokrasinin yönetimle ilgili temel prensiplerini ortaya koymak gerekir. Nedir temel prensipleri?

ŞERİAT, adalet, meşveret ve kanunda inhisar-ı kuvvetten ibarettir.

CUMHURİYET, adalet, meşveret ve kanunda inhisar-ı kuvvetten ibarettir.

MEŞRÛTİYET, adalet, meşveret ve kanunda inhisar-ı kuvvetten ibarettir.

DEMOKRASİ, adalet, meşveret ve kanunda inhisar-ı kuvvetten ibarettir.

««

. Adalet  ve meşveret tamam da kanunda inhisar-ı kuvvet ne demek?

. Bireyin hakkını koruyan, adil ve kimseye görevi dışında imtiyaz tanımayan yasalara “kanun” denir. Şeriatta kanun karşısında şah ve geda birdir. İmtiyaz yoktur.

Bu durumda;

“Müslüman, meşverete değer veren, kuvveti şahısta değil kanunda kabul eden, şahsa değil kanuna bağlı olan, şeriatçı, cumhuriyetçi, meşrûtiyeçi ve demokrat hür bir bireydir.”

««

. Bunu siz söylüyorsunuz. Peki “Siyaset Bilimciler” bu konuda ne diyor?

. Şunu diyorlar:

“Demokrasi her türlü inanç kesiminin bir arada bulunmasına, beraber kardeşçe yaşamasına ve dostça yardımlaşmasına imkân veren sistemdir.

Toplum, yönetenler ve yönetilenler olmak üzere iki sınıfa ayrılır. Demokrasi yönetenleri seçmenin en medeni ve en az maliyetli yöntemidir. Demokrasilerde halk iktidarı paylaşır ve denetler. Yöneticiler de halka hesap verirler. 

Din ile demokrasi birbirlerinin alternatifi değildir; bu sebeple birbirine karıştırılmamalıdır. Demokrasi bir hayat tarzı değildir; alternatif yaşama biçimlerini koruyan, bir arada dostça yaşamalarına fırsat tanıyan bir gözetim ve denetim aracıdır. 

Demokrasi “Din ve Vicdan Hürriyeti”ni savunup koruyarak bütün din ve inançları koruyan, herkesin yönetime katılımına fırsat tanıyarak toplumda asayiş ve huzuru, güven ve itimadı sağlayan bir yönetim şeklidir. 

Demokrasi karşı tarafı, muhalefeti yok etme aracı değil, karşı düşünce ve inançlara da yer veren ve muhalefeti de yönetime katan bir istişare mekanizmasıdır.

Toplum homojen değil, hetorojen bir varlıktır. Demokraside pluralizm, yani çoğulculuk hakimdir. Türkiyede de toplum ne bütünüyle dine bağlı, ne tam laik ve ne de başka dine bağlı değildir. Dini inanç, etnik yapı bakımından ve menfaat ayrılığı yönünden de çeşitliliğe sahiptir. Demokrasi bir arada yaşamayı, beraber çalışmayı, birlikte hareket etmeyi ve bir arada olmayı sağlayan sistemdir.

Demokrasi kavga sebebi değil, var olan kavgaları diplomasi ile önleme san’atıdır.

««

Bu sayılan hususların dine ve şeriata aykırı bir yönü var mı?

Peki din, özellikle İslâmiyet bu sayılanları kabul etmeyen bir istibdat ve baskı yönetimi midir?

Bunun cevabını da din adamlarımızdan ve özellikle dini temsil ettiğini söyleyen Diyanet’ten soruyoruz ve cevabını bekliyoruz.