İman “Tevhid” hakikatini kabul etmekle beraber, tevhidi insanlığa ders veren Allah’ın kitabına ve O’nun tebliğ eden Peygamberine (asm) iman etmektir. Bu sebeple imanın tercümanı ve ifadesi olan Kelime-i Şahadetin iki kelâmı vardır ve birbirine delildir. O da “Ben Allah’ın birliğine ve Hz. Muhammed’in (asm) Allah’ın resulü olduğuna şahitlik ederim” demektir.
İlim okuyanı imana dâvet ederken üniversitelerin arttığı ve okuyanların çoğaldığı günümüzde gençlerin imanlı ve inançlı olması gerekirken maalesef bunun aksi bir durumla karşı karşıyayız.
**
Üniversitelerimizde inançsızlığın bir türü olan “Deizm” düşüncesi yayılmaktadır. Konuştuğum gençler “Biz ilk sebep olarak Allah’ın varlığına inanıyoruz; ama Allah’ın varlıklarla ilgilendiğine inanmıyoruz. Mükemmel bir düzen kurmuştur, o düzen kurulduğu şekilde işlemektedir. Dinler insanlar tarafından uydurulmuş felsefi düşüncelerin ürünüdür. Allah’ın peygamber ve kitap gönderdiğine inanmıyoruz. Biz Kur’ân’ın meallerini çok okuduk, diğer kitaplardan bir farkını görmedik. Öldükten sonra yok olup gideceğiz, öyle ise hayatımızı yaşayalım” diyorlar.
Bu kanaate nasıl ulaştıklarını sorduğumuz zaman da “Din adına bizimle ilgilenenler dini ya siyasetin veya menfaatin aracı yapıyorlar. Sonra istediklerini elde ettikleri zaman zulme alet ederek kendileri gibi olmayanları dışlıyorlar. Bu da dine olan inancımızı ve güvenimizi sarsıyor” demektedirler.
İşte dinin dünya menfaatine ve siyasete alet edilmesinin acı sonuçlarından en tehlikelisi ve bir tanesi...
**
Deizmin sonucu küfr-ü mutlak olan ateizmdir. Ateizmin meyvesi ise anarşi ve istibdad-ı mutlaktır. İnsan küfürle bozulduğu zaman insanlıktan çıkar, ya sefahetle sarhoş veya hiçbir hukuku tanımayan anarşist olur.
Bediüzzaman bunu şöyle izah eder:
“Malûmdur ki, âlâ birşey bozulsa, ednâ birşeyin bozulmasından daha ziyade bozuk olur. Meselâ, nasıl ki süt ve yoğurt bozulsalar yine yenilebilir. Yağ bozulsa yenilmez, bazan zehir gibi olur. Öyle de, mahlûkatın en mükerremi, belki en âlâsı olan insan, eğer bozulsa, bozuk hayvandan daha ziyade bozuk olur. Müteaffin maddelerin kokusuyla telezzüz eden haşarat gibi ve ısırmakla zehirlendirmekten lezzet alan yılanlar gibi, dalâlet bataklığındaki şerler ve habis ahlâklarla telezzüz ve iftihar eder ve zulmün zulümatındaki zararlardan ve cinayetlerden lezzet alırlar, adeta şeytanın mahiyetine girerler. Evet, cinnî şeytanın vücuduna kat’î bir delili, insî şeytanın vücududur.”
Bu hastalığın yegâne çaresi Risale-i Nurdur. Risale-i Nurlar “küfr-ü mutlakı kırdığı için, küfr-ü mutlakın altı olan anarşîliği ve üstü olan istibdad-ı mutlakı esasıyla bozar, reddeder.” (Tarihçe-i Hayat, 360.)
Evet, “Bu millet ve vatan, hayat-ı içtimaiyesi ve siyasiyesi anarşilikten kurtulmak ve büyük tehlikelerden halâs olmak için, beş esas lâzım ve zarurîdir.
Birincisi: Merhamet. İkincisi: Hürmet. Üçüncüsü: Emniyet. Dördüncüsü: Haram ve helâlı bilip haramdan çekilmek. Beşincisi: Serseriliği bırakıp itaat etmelidir.
İşte Risâle-i Nur, hayat-ı içtimaiyeye baktığı vakit bu beş esası temin edip, hem âsâyişin temel taşını tesbit ve temin eder. (Kastamonu Lâhikası, 345.)