Bu risale, Cumhuriyetin ilânından 15 sene kadar evvel telif edilmesine rağmen, ne gariptir ki en çok Cumhuriyetin ilk yıllarında ve daha çok tek parti döneminde bu esere karşı takibat, tazyikat, muhakeme, müsadere muamelesi yapıldı.

Yapılan bu bed muamelenin asıl sebebi şudur: 

Beşinci Şuâ, âhirzamana dair sahih rivâyetlerin tevil edilerek günümüz idrakine sunulan bir eser. 

Kezâ, “Beşinci Şuâ, umumun ve bilhassa ehl-i ilmin imanlarını tashih edip kurtarıyor.” 1

Bu harikulâde eserde, çok net bir şablon gözler önüne seriliyor. İlgili rivâyetlere göre Süfyanın kim, Deccalin kim olduğu, onlara dair işaret ve alâmetlerin neler olduğu hususu, kuvvetli bir yakîn ile izah ve ifade ediliyor.

Jakoben Kemalistler, Beşinci Şuâ’daki o şablonun M. Kemal’e uyduğunu görünce küplere bindiler: “Sen böyle şeyleri nasıl yazarsın?” diye, Hz. Bediüzzaman ve talebelerinin üzerine hışımla gittiler. Eylül 1943’te 120 kadar talebesiyle birlikte Denizli Mahkemesine sevk ettiler. Orada da şiddetli ve hiddetli şekilde sorgu-suâle çektiler.

Ne var ki, yıllarca süren bu tarz inceleme, takibat ve tazyikat neticesinde, tutunabilecekleri hiçbir delil bulamadılar. Çünkü bu eser Cumhuriyet kanunlarından evvel yazılmıştı. Nihayet, 1956’da temyiz makamından da beraat kararı gelince, diğer risalelerle birlikte Beşinci Şuâ da matbaalarda basılmaya başladı.

«

Bediüzzaman Hazretleri, Beşinci Şuâ’nın Kemalistleri fenâ hâlde evhamlandıracağını bildiği için, o eseri mahrem tutup saklıyordu. Ne var ki, aynı Kemalistler araştırıp taharride bulunarak Beşinci Şuâ’yı saklı olduğu yerden çıkardılar ve götürüp mahkemeye sundular.

Bu safha ile ilgili olarak 1930’ların sonunda Kastamonu Lâhikasında şunu ifade ediyor Üstad: “Beşinci Şua, yirmi beş sene evvel mesâili yazılan, yalnız bir-iki sayfa tatbikat ilâve edilip Şualar’a giren Beşinci Şua ellerine geçmesi ehemmiyetlidir. Fakat, bunda da bir hikmet var. Belki onlara, kendi mesleklerini bildirmek ve Cehenneme gidenin mahiyetini bilmek için fevkalâde iktidar haricinde bir kazâ-i İlâhidir, diye Cenab-ı Hakkın hikmetine ve inayetine ve hıfzına itimad edip merak etmeyiniz.”

«

1944 yılı ortalarında beraatle neticelenen Denizli Mahkemesinden sonra, 1948’de aynı mesele bu kez Afyon Mahkemesinde gündeme getirildi. Bu safha ile ilgili olarak da Hz. Bediüzzaman, mahkeme huzurunda şunları anlatır:

“Beşinci Şua, iki sene Denizli ve Ankara mahkemelerinin ellerinde kalıp sonra bize iade ettiler. Gerçi, evvelce mahrem tutuyorduk; fakat, madem mahkemeler onu teşhir edip beraatle bize iade ettiler. Demek bir zararı yoktur diye teksirine izin verdim.”

Aynı mahkemenin bir başka duruşmasında ise, mesele hakkında daha detaylı bir cevap olarak eserini şu şekilde müdafaa ediyor Hz. Bediüzzaman:

“Sabık (önceki) mahkememizde Beşinci Şuaya dair suallerinde kanun hesabına değil, belki bir ölmüş şahsın dostluğu taassubu hesabına mânâsız ve lüzumsuz itirazları sebebiyle bu tafsilâtı vermeye mecbur oldum: Beşinci Şua’nın maksadı, avâmın imanlarını şüphelerden ve müteşabih hadisleri inkârdan kurtarmaktır. Hem, verdiği haberler doğrudur. Hem, ehl-i siyaset ve dünya ile mübareze etmiyor; yalnız ihbar eder. Hem, şahısları tayin etmiyor. Küllî bir surette, bir hakikat-i hadîsiyeyi beyan eder. Fakat, o küllî hakikati, bu asırdaki dehşetli bir şahsa tam tatbik etmişler. Onun için bu senelerde yeni telif edilmiş zannıyla itiraz ettiler.”2

Dipnotlar:

1- Kastamonu Lahikası: 32

2- Şualar, 14. Şuâ