Yaşadığımız çağın öldürücü bir hastalığı olan ırkçılık, ne yazık ki bulaşıcı bir özelliğe de sahip.

Son bir kaç yıldır gizliden gizliye yürütülen siyasî ittifak çabaları, günümüz itibariyle artık suyüzüne çıkmış durumda.

Şu var ki, bir insanlık ayıbı olan ırkçılık illeti, bu kez “din ve dindarlık perdesi” altında yürütülmeye çalışılıyor. Ambalajı ise “yerlîlik-millîlik” yutturmacası...

Esasen, bu tuhaf siyasî ittifak çabası ile eşzamanlı olarak, “milliyetçi-muhafazakâr” etiketli kişilerden “din-iman kardeşliği” temâsını işleyen Risâle-i Nur’a ve bu eserlerin müellifi Üstad Bediüzzaman’a yönelik gizli-açık saldırıların ve karalama çabalarının zuhûr etmesi tesadüfî değildir.

Gayet açık ve belli ki, bütün bunlar, gayet sinsice yürütülen bir plân ve program dahilinde yürütülüyor.

Ne diyelim; onlar, haliyle ve elbette kendi işlerine bakıyorlar ve üzerine düşeni yerine getirmeye çalışıyorlar.

Buna mukabil, biz de artık kısmen aleniyete dökülen ırkçılık ve menfi milliyetçilik anlayışının mahiyetini nazara vermeye ve insanlarımızı bu konuda uyarmaya devam etmek durumundayız. Aksi halde, vazifemizi yapmış sayılmayız. İşte, başlıyoruz.

* * *

Irkçılık mikrobu, tedâvisi müşkil bir maraz-ı ruhî ve kalbidir. Sahibini dalâlete kadar sürükletir, âhiretini de yaktırır.

Ne var ki, ırkçılık illetine yakalanmış kimselerin âhiret diye bir derdi, maneviyat-mukaddesat diye bir meselesi yoktur.

Öyleleri için mukaddes sayılan tek bir dâvâ vardır; o da ırkçılık mânâsındaki milliyetçilik, unsuriyetçilik, kafatasçılıktır...

Evet, “Irkçılar, milliyeti mâbud ittihaz ederler.” (Mesnevî-i Nuriye: 96) Allah'tan ziyade ırka taparlar. Hamiyet-i diniye yerine, asabiyet-i milliyeyi tercih ederler.

İşte, millî asabiyet gibi müzmin hastalıklara yakalananların, hamiyetli âlimlere hürmet etmeleri, faziletli dindarlarla uyum içinde olmaları elbette ki beklenilmez. Hürmetkâr olmaları ve uyum göstermeleri bir yana, ırkçılar, imân kahramanlarına şiddetli muarız olurlar, insafsız birer düşman kesilirler.

İşte, Üstad Bediüzzaman ile ırkçı Ziya Gökalp arasındaki zıtlaşmanın sırrı buradan kaynaklanmaktadır.

Keza, 1900'lü yılların başında Kürtçülükten Türkçülüğe yatay geçiş yapan “Kürt Ziya” lâkaplı Gökalp'in takipçileriyle Üstad Bediüzzaman'ın talebeleri arasındaki derin farkın sırrı burada yatıyor.

Aynı şekilde, Nihal Atsız gibi kaskatı bir Türkçünün Üstad Bediüzzaman'a yönelik insafla, vicdanla bağdaşmayan iftiralı saldırılarının temelinde, işte din ve ırkçılık arasındaki bu uçurum yer alıyor.

Gökalp ve Atsız gibi dini sadece ırkçılık mâna ve mahiyetindeki milliyetçiliğin dolgu malzemesi olarak düşünenlerin, "Din ve iman hakikatleri değil dünyaya, kâinata hiçbir şeye âlet edilmez" diyen Bediüzzaman Hazretleri ve emsâllerine dost olması mümkün görünmüyor... 

İki kutup arasındaki zıtlığı andıran bu rasyonel hakikat, dün olduğu gibi bugün de—konjonktürel olarak biraz daha hızlanmış şekilde—aynı devam edip gidiyor. Aynen, şu veciz sözlerde izah edildiği gibi: "İ'lem Eyyühe'l-Azîz! Asabiyet-i cahiliye, birbirine tesanüd edip yardım eden gaflet, dalâlet, riyâ ve zulmetten mürekkeb bir macundur. Bunun için milliyetçiler, milliyeti mâbud ittihaz ediyorlar. Hamiyet-i İslâmiye ise, nur-u îmândan in'ikas edip dalgalanan bir ziyadır." 

(Mesnevî-i Nuriye)

***

@salihoglulatif:

Oldum olası hürriyetten, meşrûtiyetten, cumhuriyetten yana tavır koyan Yeni Asya, aynı zamanda darbelere, diktatörlüğe ve baskıcı rejimlerin dayatmalarına da daima karşı çıkmıştır.