Tarihen 1970’li yıllara gelindiğinde, dünyada olduğu gibi Türkiye’de dehşet verici bir buhran vardı: Hem fikrî ve siyasî, hem de imanî ve ahlâkî sahada.

İman ile küfür cereyanlarının kıyasıya bir şekilde birbiriyle çatışmasının yanı sıra, ayrıca aynı ülkenin insanları sağcılık-solculuk ayağıyla, yahut komünistlik-faşistlik damgasıyla birbirinin canına-malına kastediyor, gözünü kırpmadan vurup kanını döküyordu.

Türkiye özelinde, ayrıca ve ilâveten bir anarşi ve terör havası pompalanıyordu. Allah’ın hemen her günü çöplüklerden veya sokaklardan cesetler toplanıyordu.

İşte, tam da bu kritik süreçte, tek başına iktidar olan “Hürriyetçi Demokrat” cephede yeni bir takım siyasî ayrışmaların işaret fişekleri (Erbakan ve Bozbeyli hareketleri) atılıyor, bölünüp parçalanmanın alarm zilleri zangır zangır çalmaya başlıyordu; dahası, maalesef ki başlamış durumdaydı.

Nur Talebeleri, işte tam da bu atmosfer içinde, neşriyat-matbuat sahasında da harekete geçtiler ve haftalık periyotlarla çıkarmış oldukları İttihad gazetesinin yanı sıra, ayrıca günlük bir gazete olarak Yeni Asya’yı çıkarmaya karar verdiler.

Şimdi, “Yeni Asya” imzası ile çıkan ilk BAŞMAKALE yazısının geniş bir özetini takdim ediyoruz.

Memleketin Manzarası

“Türkiye’mizin siyasî ve içtimaî hayatı karışık bir devreye girdi. Günden güne kesafet peydâ eden, çoğalan husûmet çemberleri, halkı tedirgin etmeye başladı. Zümreler ve gruplar arasındaki kutuplaşma o derece tahrik edildi ki, her ân bir patlama beklenir hale geldi. Sanki fitili ateşlenmiş bir dinamit yığını ile karşı karşıya bulunuyoruz ve sanki herkes birbirini yemek için işaret bekliyor. 

Ufak bir hareket, ufak bir kıpırdanış, ortalığın karışması, korkunç infilâkların peş peşe meydana gelmesi için kâfi gibi görünüyor: Gözler şimşeklenmiş, sinirler gergin, yüzhatları karışık, zelzeleden önceki çıldırtıcı sükût her şeye hakim. Öyle bir kara tablo ki, seyretmek bile güç.”

(NOT: Bu “Başmakale”nin devam eden kısmında, politikacıların, memurların, işçilerin, esnaf ve tüccarın, köylü ve çiftçilerin hem sıkıntıları, hem yer yer ayyuka çıkan hâl-i pürmelâlleri tasvir edildikten sonra, sıra öğretmen, öğrenci ve askerlerin durumuna getirilerek, konuya aşağıdaki şekilde devam ediliyor. MLS)

“Talebeler, her türlü oyunun figüranı rolündeler. İşgaller, boykotlar, tahripler, tecavüzler birbirini kovalarken, tabancalara, tüfeklere sarılanlar çıkıyor. Üniversiteler, anarşi yuvası haline getiriliyor.

“Öğretmenler, kànunsuz hareketlere zorlanıyor. Çareyi grevlerde bulanlar, memleket maarifini alt-üst eden icraatları tereddütsüz yapabilmenin serbestisi içinde gövde gösterisine kalkışıyor.

“Askerler, en karışık, en vahim politik oyunlar içerisine sürükleniyor, kışlaları parti ocağı haline getirmek isteyenler, havayı iyice bulandırıyor.

“Huzuru, sükûnu, emniyeti, asayişi düşünmek, bunların muhafazasına çalışmak ise, adeta suç sayılıyor. Memleket manzarası gerçekten hazin, gerçekten vahim...

“Peki, biz ne yapmak istiyoruz? Nereye gidiyoruz? Bütün bu tahriklerin sonu nereye varacak? Vatanın, milletin, memleketin hali ne olacak? Bunları düşünen pek az.

“Birkaç gün devam edecek olan bu yazı serisiyle, biz, akl-ı selim sahiplerine hitap edeceğiz. Vatanın kurtulmasını, emniyet ve asayişin, huzur ve sükûnun avdet etmesini isteyenleri yardıma çağıracağız. Meselelerimizi elbirliği ile nasıl halledebiliriz, buhranı nasıl atlatabiliriz, memleketi hem mânen, hem maddeten nasıl inkişaf ettirebiliriz? 

“Bu gibi suâlleri cevaplandırmaya, doğru yolu göstermeye çalışacağız. Bunun için de, evvelâ usûl meselesini halletmemiz lâzım.”

(Devamı var)

Yeni Asya’nın 21 Şubat 1970 tarihli ilk sayısında yayınlanan ve ülkenin genel tablosunu yansıtmaya çalışan “Başmakale”nin kupüru.