Julie; insanların anlamlı ve doyurucu bir hayat sürmelerini engelleyen şeylerle yakından ve derinden ilgileniyor.  

Yazarın 'Gerçek Amerikan: Bir Anı' kitabı ise; Julie'nin Amerikan ırkçılığının rutin olarak renkli insanlara yönelttiği düşük benlik saygısı ile şahsî savaşını konu alıyor.

“Bir Yetişkin Nasıl Yetiştirilir” kitabında 18 yaşına kadar, her şahsın mutlaka edinmiş olması gereken en önemli hayat becerilerini ve ebeveynlerin, bu becerilerin gelişmesine nasıl destek yerine engel olduklarıyla ilgili ilginç tesbitler var.

 'Akıl için yol bir' ve 'Akıl akıldan üstündür' gibi güzel atasözlerimiz var. Eğitimde 'gençlerimiz zorluk çekmesin' derken aslında onlara nasıl kötülük ettiğimizle ilgili bu haklı ve akıllı tesbitlere birlikte göz atalım: 

18 yaşındaki birinin yabancılarla konuşabilmesi gerekir.

Gençler; üniversite çalışanları, dekanlar, ev sahipleri, mağaza görevlileri, banka memurları, insan kaynakları yöneticileri, iş arkadaşları, sağlık görevlileri, otobüs şoförleri, tamirciler.. yani gerçek dünyadaki insanlarla rahatça konuşabilmeliler.

Nasıl engel oluyoruz: Çocuklara çoğu iyi, pek azı kötü olan yabancıları birbirinden ayırma becerisi öğretmek yerine, yabancılarla konuşmamalarını öğütlüyoruz. 

Böylece çocuklar birisinden yardım etmesini ya da yol göstermesini isteyecekleri zaman, yaban cılara nasıl yaklaşacaklarını -saygılı bir şekilde ve göz teması kurarak- bilemiyorlar.

18 yaşındaki biri gideceği yere kendisi gidebilmelidir.

Bir genç kampüse, yaz stajını yapacağı kasaba ya da yurt dışında çalışacağı veya öğrenim göreceği okula gidebilmeli, gitmeye çalışmalıdır. 

Nasıl engel oluyoruz: Çocuklarımızı her yere kendimiz götürüyoruz. Gidecekleri yere otobüsle, bisikletle ya da yürüyerek gidebilecek olsalar bile, buna izin vermiyoruz. Bu yüzden çocuklar bir yerden bir yere nasıl gideceklerini, ulaşım seçeneklerini ve karmaşasını, otomobilleri varsa ne zaman benzin almaları gerektiğini ya da ulaşım planı yapmayı bilmiyorlar.

18 yaşındaki biri kendi ödevlerini, iş yükünü ve son teslim tarihlerini kendisi yönetebilmelidir.

Nasıl engel oluyoruz: Çocuklarımıza ev ödevlerinin teslim tarihinin geldiğini hatırlatmakla kalmıyor, bazen onlara yardım ediyor, hatta ödevlerini onların yerine kendimiz yapıyoruz. Böylece çocuklarımız onlara sürekli hatırlatan birileri olmadığı sürece, yerine getir- meleri gereken görevleri öncelik sırasına sokamıyor, iş yüklerini idare edemiyor ya da son teslim tarihlerini kaçırıyorlar.

18 yaşındaki biri evin çekip çevrilmesine katkıda bulunabilmelidir.

Nasıl engel oluyoruz: Çocuklarımız okul ve okul dışı faaliyetlerinden kendilerine çok az zaman ayırabildikleri için onlardan ev işlerine yardımcı olmalarını fazla istemiyoruz. 

Böylece çocuklar kendi başlarının çaresine baka mıyor, başkalarının ihtiyaçlarına saygı duymuyor ya da herkesin iyiliği için kendi üstlerine düşeni yapmıyorlar. Yapılan iyilik ve fedakârlığı takdir etmiyorlar.

18 yaşındaki biri başkalarıyla ilişkilerinde yaşadığı sorunları çözebilmelidir.

Nasıl engel oluyoruz: Çocuklarımızın yaşadıkları yanlış anlaşılmaları düzeltmek ve yaşadıkları kırgınlıkları yatıştırmak için hayatlarına müdahale edi- yoruz. Böylece çocuklarımız, bizim müdahalemiz olmadan anlaşmazlıklarla nasıl başa çıkacaklarını ve çözüme kavuşturacaklarını bilmiyorlar.

18 yaşındaki biri hayatın iniş çıkışlarıyla başa çıkabilmelidir.

Dersler ve iş yükü, üniversite düzeyinde çalışma, rekabet, sert öğretmenler, patronlar ve diğerleriyle tek başına başa çıkabilmelidir.

Nasıl engel oluyoruz: İşler zorlaştığında hemen devreye giriyoruz; işi bitiriyor, teslim tarihini uzatıyor, yetiş- kinlerle konuşuyoruz. Böylece çocuklarımız gerçek hayatta her şeyin onların istediği gibi yürümeyeceğini, ama; yine de yoluna gireceğini bilmiyorlar.

18 yaşındaki biri para kazanmayı ve onu idare etmeyi bilmelidir.

Nasıl engel oluyoruz: Yarı zamanlı işlerde çalışmıyorlar, istedikleri ya da ihtiyaç duydukları zaman bizden para alıyorlar. 

Böylece çocuklarda başladıkları bir işi bitirme, onları sevmek zorunda olmayan bir patrona hesap verme ya da satın alınan şeylerin fiyatını değerlendirip paralarını idare etme bilinci gelişmiyor.

18 yaşındaki biri riske girebilmelidir.

Nasıl engel oluyoruz: Onların önüne uzayıp giden bir yol seriyor, yoldaki bütün çukurları ve tümsekleri onlar için temizliyoruz. 

Böylece çocuklarımız başarının ancak deneyip başarısızlığa uğramak ve sonra tekrar denemekle, yani sebatla ve işler ters gittiğinde mücadele etmekle elde edilen dirençle mümkün olabildiğini anlayamıyorlar.

Unutmayın: Çocuklarımızın bütün bunları bir ebeveyniyle telefonda konuşmadan halledebilmesi gerekiyor. Eğer arıyorlarsa, bu hayat becerisine hâlâ sahip değiller demektir.

Gençler! Ebeveynlerin sizi korumak adına yanlış yapabileceğinin şuuruna vararak; kendinizi en iyi şekilde yetiştirmek yine sizin elinizde. Kendinize ve çevrenize faydalı olmak için hayat ve başarı yolunuz açık olsun!