Kendisine verilen programı aşkla şevkle uyguluyor. ‘Kardeşinin saçlarını çeken yaramaz çocuklar gibi’; ağaçların yapraklarını yolup duruyor.

Yeşil, sarı, mor, kırmızı tonlu yaprakların bir bir dalından kopması; dünyanın ve insanın faniliğini ihtar ediyor. “Faniyim, fani olanı neyleyeyim.”

Bekaya aşık, ebediyete namzet ve muhtaç olan ruh “La uhubbü-l âfilin” diye feryad ediyor.

Batıp giden şeyler nasıl sevilir ki!

***

Göçmen kuşlar da kafile kafile hicret ediyor. Kalanlar ise hicret için son hazırlıklarını yapıyor. Gurbette çalışıp, tatil için memleketine gelen gurbetçiler de çoktan dönüş yolunu tuttu! ‘Sayılı günler çabuk geçer’di ve geçti. Gurbetçiler ‘Baba ocağı’ bildiği yerlerin de; ruhu tatmin etmediğini yaşayarak gördüler.

Çünkü şimdi hicret vakti!

***

‘Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde’ diyor şair. İlk ‘Baba ocağı’ Cennetti ve Rabbimizin huzuruydu! Dünya gurbetine atılan Ademoğlu, ancak Cennete döndüğünde; Rabbinin huzuruna vardığında, içindeki gurbet hissinden tamamen kurtulacaktı!

Evet! Hayat bir gurbetti! Hayat bir faaliyet ve yolculuktu! Hayat bir mekândan, bir şehirden, bir dünyadan başka birine hicretti. Ruhlar âleminden, ana rahmine hicret, oradan dünya gurbetine hicret; buradan da ‘başka bir memlekete’ hicret!..

Yol hazırlıklarından ne haber dostum!

***

Yarın hicretin yıl dönümü. Allah’ın habibi ve elçisi, ‘öksüz, yetim, garip’; fakat tevhid akidesinin güzide temsilcisi Hz. Peygamber’in (asm) doğduğu şehirden çıkarılıp, hicrete mecbur edilmesinin yıl dönümü.

Yesrip’den, Medine’ye tekâmülün doğum sancıları!

Zulmetten Nur’a hicretin yıl dönümünde... Nur nerede, zulmet nerede şimdi?

Hicret bedevîyet-i sırftan; medeniyet-i mahzaya bir yolculuktu!

Zulümden adalete, cehaletten marifete, yabanilikten uhuvvete geçiş serüveniydi hicret. Meşakkatli, mahzun, garip ve az...

‘Ne mutlu gariplere!’

***

Biz bunun neresindeyiz? Bu hicreti başarabildik mi? Şair siteminde haksız mı: “Mekke’de bunalırsan/ Medine’ye göçerdin.. Biz dünyadan nereye/ Göçelim ya Muhammed? Yeryüzünde riya, inkâr, hıyanet/ Altın devrini yaşıyor../ Diller, sayfalar, satırlar/ ‘Ebu Leheb öldü’ diyorlar:/ Ebu Leheb ölmedi, ya Muhammed;/ Ebu Cehil, kıt’alar dolaşıyor!..” 

                                                                                  Arif Nihat Asya)

***

Değerlerin ters-yüz edildiği bir zamandayız dostum!..

Asrın Bedîi 1921 yılında yazdığı bir eserinde günümüzün fotoğrafını çekmiş!

“Zaman olur zıd, zıddını saklarmış. Lisân-ı siyasette lâfız, mânânın zıddıdır.

Adâlet külâhını, (bu zamanı tam görmüş gibi bahseder)

Zulüm başına geçirmiş; hamiyet libasını, hıyânet ucuz giymiş.

Cihad ve hem gazâya, bâğî (isyan, anarşi) ismi takılmış.

Esâret-i hayvanî, istibdad-ı şeytanî, hürriyet nâm verilmiş.

Zıdlarda emsâl olmuş, sûretlerde tebâdül, isimlerde tekabül, makamlarda becâyiş-i mekânî.” 

                                                             (Sözler, Lemaat, s. 1150)

***

Hicretin yıl dönümü bu zıdları, tekrar asıllarına çevirmek için çaba göstermeye bir vesile olsun! Zulümden adalete.. Menfaatten hamiyete... Tembellikten gayrete... Her türlü esaretten gerçek hürriyete... Cinayetten nefisle yapılan manevî cihada... Ümitsizlikten hizmete bir vesile olsun inşallah!

***

Şimdi hicret vaktidir aziz dostum!