Sürecin başından beri yaşadıklarımı eşime yazdığım mektupla dile getirdim. Belki faydası olur, ses soluk olur, duâ olur, vesile olur, mazlûma masuma ferahlık olur niyeti ile...

Ey kabul olmuş duâm,

1 yıl oldu bugün...

4 yıllık evliliğimizden çalınan 1 yıl...

Daha 2 ve 3 yaşlarındaki yavrularımın babasız geçirdikleri 1 yıl...

Baba deyip koşamadıkları, sarılamadıkları, oynayamadıkları, işten dönmeni bekledikleri 1 yıl...

En güzel anlarını, kızımızın ilk adımlarını göremeden geçirdiğin 1 yıl...

Mektuplarım bile eline ulaşmazken, her akşam seni düşünüp uyuduğum, her sabah seni görüp uyandığım 1 yıl... 

Bir zamanlar akşam eve geciktiğinde surat asarken, şimdilerde yarım saat olsun seni görebilmek, sesini duyabilmek için 2 ay beklediğim 1 yıl... 

Mesajıma cevap vermedin diye kızarken, 15 günde bir, 10 dakikalığına arayacağın o saati saatler öncesinden elimde telefonla beklediğim 1 yıl...

Her yere birlikte gitmeye, her şeyi birlikte yapmaya alışmışken, tek başıma dik durmaya çalıştığım 1 yıl...

Eskiden her kapı çaldığında sevdiklerimiz gelmiştir diye heyecanla kapıya koşarken, şimdi çaldığında bu sefer kimi alacaklar diye korkuyla geçirdiğim 1 yıl... 

4 aile, 8 babasız çocukla, üç odalı bir evde yaşamaya alıştığım 1 yıl...

Haftanın 6 günü ders vermek zor gelirken, haftanın 3 gününü cezaevi ziyaretlerinde geçirdiğim 1 yıl... 

Karakol, adliye yolu bilmezken, oralara gitmediğim hafta kalmadığını gördüğüm 1 yıl...

Gezmek, yemek-içmek haftada 1 gün olsun bari derken, dünyanın gözümde sıfırlanmasını yaşadığım 1 yıl...

Seviyorum, özlüyorum, duâ ediyorum zannederken, sevmek ne imiş, bir insan burnunda tütmek tabirini gerçek kılacak kadar nasıl özlenirmiş, duâ nasıl edilirmiş iliklerime kadar hissettiğim 1 yıl... 

Sensiz ne yaparım diye düşünürken, senden sonra abimin, eniştemin, 70 yaşındaki babamın, “El insaf! Bu kadarı da yapılmaz!” dediğim 65 yaşında tekerlekli sandalyedeki annemin bile cezaevine konulabildiğine şahit olduğum 1 yıl...

Babasız 8 çocuğa hem anne hem baba olmaya çalışırken, ablamın da alınmasıyla asıl annesizliğin zorluğunu anladığım 1 yıl...

2 çocuğum var derken, 8 meleği yavru bildiğim 1 yıl...

Ayağa halhal takma nedir bilmezken, her yere savcılık izni ile çıktığım, ayağımda elektronik kelepçe ile gezdiğim 1 yıl... 

Sadece Rabb’imin rızası yolunda, vatana millete hayırlı insanlar olsunlar diye yetiştirmeye ve haklarında hep duâ etmeye çalıştığım, canımdan öte öğrencilerimden, öğretmenlik hayatımdan terörist gözüyle bakılıp uzaklaştırıldığım 1 yıl... 

Senden, evimden, ailemden, işimden edildiğim 1 yıl..

1 yıl demek dile kolay...

Sensiz geçen 

365 gün

52 hafta

12 ay

4 mevsim..

İşte bunun adı 1 yıl..

Daha fazla sensiz, sizsiz, öğrencilerimsiz kalmak istemiyorum...

Dayanamıyorum, yorgunum...

3 yaşındaki yavrumun kendi kendine o masum hissiyatıyla “Allah’ım babamı getir” diye ettiği duâlar hürmetine, kıymetini bilmediğim sizli günlerin inadına yanınızda geçireceğim her saniyenin kıymetini bileceğim günlerin habercisi olsun artık bu 1 yıl...