Ben, son bir yıl içinde hayatı hiç ummadığı şekilde değişen binlerce kişiden biriyim. Öğretmenlik görevimi elimden geldiğince yerine getirmeye çalışırken ne olduğunu bile anlayamadığım, hâlâ da anlamakta zorluk çektiğim bu süreçte ihraç edildim. Görevimi, öğrencilerimi, insanları, hayatı çok seviyordum. Hayatım boyunca da bütün öğretmen arkadaşlarım gibi iyi öğrenci olmuş, ödevlerimi iyi şekilde yerine getirmeye çalışmıştım. Bir anda kendimi toplumun dışına atılmış hissettim. Evet doğduğum, büyüdüğüm, emek verdiğim ülkemde yabancı oldum. Bugüne kadar hissetmediğim, hayatta görevlerimizi yerine getirsek de zorlukların olabileceğini, dünyanın imtihan diyarı olduğunu anladım. Etrafıma bakınca, benim gibi insanları çok olduğunu gördüm. Bu hislere sahip nice insanların varlığı yalnızlığımı azalttı. Hatta benim halimin farklı durumdaki kişilere göre çok hafif olduğunu görünce, neler varmış dedim kendi kendime. 

Paylaşacağım çok olay var sizinle, ama ben kendimle alâkalı bir durumu paylaşmak istemiyorum. Muhtemelen size ulaşmayan bir gencin hikâyesini başka ağızdan anlatacağım.

Çalıştığım iş yerine ürün almak için gelen müşterimizin nakliyecisi çok üzgün bir şekilde:

- Bugün canım çok sıkıldı. Hatta o kadar duygulandım ki hâlâ etkisindeyim.

- Hayırdır Ahmet Bey ne oldu da bu kadar dertlendiniz?

- Sormayın. Hiç beklemediğim bir olayın hâlâ etkisindeyim.

Bugün sizin işyerine gelirken Topkapı’dan Merter Metro İstasyonu’na giden yolda bir şey dikkatimi çekti. 19-20 yaşlarında bir genç dalgın dalgın benim karşımda, yolun kenarından yürüyordu. Biraz daha yaklaştığımda gencin ağladığını fark ettim. Emin olamadım, yakınından geçerken baktığımda gencin ağladığı daha çok belli oluyordu. Merak ettim. Diğer taraftan da acaba neden ağlıyordur diye düşünmeye başladım. Her halde öğrenci, parasız kaldı çaresizlikten ağlıyor diye düşündüm. Ben de yardımcı olmak amacıyla arabayı yolun kenarına park ettim. Arkasından yürümeye başladım, fakat ters yönde olduğu için genç bayağı uzaklaşmıştı. Neyse ki biraz hızlı yürüdükten sonra yolun devamında öğrenciyi yakaladım. 

Sırtındaki çantaya hafifçe vurarak:

- Bakar mısın delikanlı, bir sıkıntın mı var diye sordum. Yüzüne baktığımda delikanlı hâlâ ağlıyordu. O kadar ki gözleri kıpkırmızı kesilmişti.

Önce bir şey demedi, fakat biraz bekledikten sonra:

- Abi annemi terörden içeri aldılar. Annemi şimdi cezaevinde ziyaret ettim, oradan geliyorum o nedenle çok üzgünüm, dedi.

Çok şaşırmıştım. Birden ne diyeceğimi bilemedim. Bu arada genç ağlamaya devam ediyordu. Duygulanmama rağmen biraz kendimi toparlayıp kendi dilimin döndüğünce delikanlıya moral vermeye çalıştım. Merak etme annen yakında salıverilir dedim.

Delikanlı bunları duyunca boynuma sarılarak tekrar ağlamaya başladı. Belli ki teselli olacak birine ihtiyacı vardı. Delikanlı kendisinin hukuk fakültesi ikinci sınıf öğrencisi olduğunu, iki kardeşinin daha olduğunu söyledi. Biraz daha konuştuktan sonra delikanlı biraz olsun rahatlamıştı. Telefonumu gence vererek oradan uzaklaştım. Size gelene kadar yolda hem düşündüm hem üzüldüm.

…….

Şoför beyi dinlerken farkında olmadan yutkunurken boğazımın acıdığını hissettim. Kendimi o delikanlının yerine koyarak neler hissettiğini anlamaya çalıştım. Ciğeri nasıl yanıyorsa, annesinden ayrıldığından beri gözyaşları dinmemişti. Diğer taraftan o anneyi düşündüm. “Allahım yardımcıları ol” diye duâ etmekten başka elden ne gelir?