Merhaba, bir yol hikâyesiydi benim hikâyem, Ankara Eskişehir arası... İlk yalnız yolculuğumda bir an içimden geçirdiğim bir duânın kabulüydü hayatımda ki değişim, bir lütuftu Rabbimin 27 yaşımda yaşattığı, bir doğum günü hediyesiydi. 

Bugün ben de hafta sonu çıkarılan bir KHK ile işimden, emeğimden, hediyemden ve en önemlisi Rabbimin lütfundan ayrıldım. Bitirdiler, elimden hediyem alındı ve bir doğum günü ertesinde.

65 yaş üstü akşama kadar binbir türlü zahmetle evine helâl rızık kazanmak için çalışan babamın aldığı pastayı kesemeden geldi haber. Alışmıştı belki babam “Ben gömleğimi satar yine de kızlarımı okuturum” derdi. Beş kızını da okuttu üçümüz devlete hizmete başlamıştık babamın duâlarının kabülüydük elhamdülillah. İki evlâdı ve eşleri ihraç olduktan sonra babamın elinde kalan tek ümidiydi benim halen çalışıyor olmam, alındı.

Benim emeğime değil de babamın emeğine yanarım çoklukla.

Üzülmüyorum, ağlamak gözyaşı dökmek istemiyorum. Ağır çok ağır geliyor, ama ben açılan diğer kapılara talibim o günden sonra. Bu yüzden yapabileceğim uğrayabileceğim her yere başvuracağım. İnanıyorum ki açılacak kapılardan biri yine Rabbimin bana lütfu olacak yine bana yeni yaşımın hediyesi olacak. Bir yol hikâyesi olsun diye size de Eskişehir Ankara yolculuğunda yazıyorum. İnanıyorum ki Rabbim çok daha güzellikler yaşatacak.