Selâmlar Yeni Asya,

Ben derdimi hangi dağa desem dedim, bilemedim... Elhamdülillah Allah var bizi gören bilen, yüreklerimizi tanıyan. Yine de benim gibi pek çok mağdurun sesi olan Yeni Asya’yla da paylaşayım yaşadıklarımdan bir kesit istedim. Anlatacak çok şey var, ama çocukların baba mahrumiyeti herşeyden önemli. Kızım 4 yaşında, oğlum 6 ve minik Yusuf’um 7 aylık... Babasız doğdu ve 7 aylık oldu. Hiçbir şeyden haberi yok gibi görünse de baba sevgisinden mahrum benim oğlum. Tam 14 ay oldu eşimden koparılalı. Kızım gece baba baba diye sayıklıyor sabah olduğunda; “Annecim rüyamda babama sarıldım biliyor musun?” diyor tüm şirinliği ve masumiyetiyle. Bir de “Şu babamı da ne çok çalıştırıyorlar. Bir türlü eve gelemiyor” diyor ve babası geldiğinde yapacakları sayıklıyor hergün... Ha bir de “babam geldiğinde ona sımsıkı sarılacağım” demeden gün bitirilmiyor... Ve gözler dolu dolu... “İnşallah annem, baban gelecek tabi” denilerek, yanaklar babacığın yerine de öpülerek uykuya dalınıyor.... Bu, güzel kızımın babasızlığı... Okula yeni başlayan güzel oğlumun babasız(ı)lığına hiç geçmeyeyim... İnsan kendini unutuyor bazan. Onlar için ayakta duruyor... Zor ki ne zor. 

Allah yardımcımız olsun. Hayırlısı ile feraha kavuştursun tüm kader mahkûmlarını... Tutuklu bulunanları... Amin...