O gün sabaha kadar gözaltı koğuşunda dışarıda kar, içeride ben hazin hazin ağladık. Kar her yeri doldurmuş; arada lavaboya gittiğimde görünüyordu. Bir anda İdari Mahkeme’nin Adli Mahkeme’ye çevrilmesiyle kendimi hapiste gözaltında bulmuştum. Halbuki kınama cezasıyla (beni bir gruba dahil etmelerinden ve siyaset yaptığım iftirasından dolayı) cezalandırılmış ve onların ifadesiyle atanmıştım. Ömrümde bir polisle bile muhatap olmamıştım. Kur’ân kursunda talebelerimden ben zaten maaş alıyorum diye hediye almazdım. Ama şimdi bir hırsızdan, bir yolsuzdan, bir katilden bile daha ağır bir suçla suçlanıyordum; Silahlı terör örgütü üyeliği. Kabus olsa uyanır kurtulursun. Ama uyanamıyorum.

O gün ikindi vakti aldılar beni gözaltına. Gece Kur’ân okuyorum sesli bir şekilde. Dışarıda oturan sakallı polis memuru bana yüksek sesle okumamam konusunda uyarıyor. Koğuşta tek ben varım. (Beraber gözaltına alındıklarımızı götürmüşler. Ben geç geldim.) Sık sık lavaboya gidiyorum. Kapıyı açıyorlar, sonra tekrar kilitliyorlar. Yasin, Tebareke, Amme ve Duha’dan sonuna kadar hepsini okudum uyarılmadan önce…

Ben bazı insanların “üşüdüm biraz kaloriferde ellerimi ısıtayım” dediğimde sert bir ses tonuyla “olmaz içeri gir” diye beni demir parmaklarının arkasına itecek kadar acımasız olduklarını bilmezdim. Çocuklarımla; gözaltına alınmadan önce tarifsiz acılarla kucaklaşmak istediğimde “olmaz, yasak” diye itekleyerek birbirimizden ayırmak isteyecek kadar birilerinin merhamet yoksunu olduklarını bilmezdim. Belki de öyle görünmek zorunda oldukları için öyle davranıyorlardır. Çünkü bana refakat eden polis bayan bizim gibi mağdurlara iyi davrandıkları için soruşturma geçirdiklerini söyledi bana. Bilmiyorum artık ruh hallerini.

Allah’ı herkes sevebilir ama mühim olan Allah’ın sevdiklerinden olmaktır. İnsan için en büyük acı dünyada sıkıntı çekmek değil, Allah’ın sevgisinden, rızasından mahrum olmaktır. Saygılarımla.