Ben 18 yaşında bir kızım. Lise son sınıftayım. (...) Babam 2016 yılının Ağustos ayında tutuklandı. Amcamı da o gün aldılar ikisini de aynı anda ve tam tamına 10 ay oldu. Dile kolay…

Babamı ve amcamı şikâyet üzerine aldılar. Bu şikâyet edenler ise kendi köylüleri. Beraber su içtikleri, tarlada harman savurdukları, akşam camide beraber semaverden çay içtikleri, yardım isteyince koştukları insanlar. Keşke sadece şikâyet olsa bir de iftira atmışlar. Bundan önce ise babamla amcamı camiden kovmuşlar, biz onlarla aynı safta durmayız demişler. Burası Allah’ın evi, nasıl kovarsın? Bir yabancıya bile bunu yapmazsın. O camide babamla amcamın bir çok emeği var. Bir kış boyunca ustalara yardım ettiler güzel olsun diye sonra ise kovuldular.

Babamla amcamı almaya geldiklerinde babaannem vardı. Babaannem “Bari bir oğlumu bırakın bana kim bakacak ikisini de alıyorsunuz demiş.” Bir annenin iki evlâdı…

Benim babam 61 yaşında emekli öğretmen. Amcam ise 68 yaşında bir gazidir. Babam bu zamana kadar bir çok vatana millete hayırlı olacak öğrenciler, fertler yetiştirdi. Yetiştirdiği öğrencilerinden birisi ise gardiyan ve babamı görünce yüzüne bakmıyormuş. Ne acı birşey, yetiştirdiğin öğrencin.

Bu zamandan önce ise bizim köyü çok defa PKK basmaya çalışmıştır. Babam ve arkadaşları anlatıyordu hep onlarla karşı karşıya gelmişlerdir.

Köydekiler ve arkadaşları bile derki "Abdurrahman olmasa ben şu an ölmüştüm. O kurtardı beni” derler.

Şimdi ise kendisi bir terörist olarak ilân ediliyor. Reva mı bu?

Babam 'kızım ben burda iyiyim' diyor. Sadece 'ben bunu hak etmedim haksız yere buradayız. İnşallah haklı olduğun ortaya çıkacak' diyor. Ben de buna inanıyorum.

Babam kaç senedir hacca gitmeyi çok istiyordu. 2007’den beri başvuruyordu. Bu sene de 'başvursana kızım, benim yerime belki bir ümitle çıkarım buradan da giderim' dedi. Ben de başvurdum ve bu sene hac çıkmıştı 10 seneden sonra babama. İlk çok mutlu oldum, ama sonra gidemeyeceğini öğrendim. Ben bile çok üzülmüşken o nasıl üzülmesin ki…

Babamı ve amcamı tutukladıkları zaman tutanakta bile bir delilin bulunmadığını belirttikleri halde aldılar. 4 gün karakolda beklediler ve Pazartesi savcının karşısına çıktılar gece 12’de ise cezaevine sevk ettiler. Tabi biz o zamana kadar oradaydık, bekledik. Ordan arabaya bindirirken sadece el salladılar ve biz iyiyiz dediler.

Canı sağ olsun yaşıyor diyorum. Şükür görebiliyorum diyorum, ama oraya gidip gelmekten yıldım artık, ama onu görmeden de edemiyorum. Sadece ben değil benden daha küçükleri var, ama ben de babamın hâlâ küçük bir kızıyım.

Gerçekten hayat çok kısa babamı bana verin, amcamı da. Diğer çocukların annelerini, babalarını da.

Lütfen artık bu zulme, bu haksızlığa dur deyin, sessiz kalmayın. Çünkü “Zulüm karşısında sessiz kalan o zulme yardım etmiş kadar olur.”