Bu nasıl bir aldanmadır ki kardeş kardeşe zulüm edebiliyor. O hâkimler, savcılar, polisler “ben zulme ortak olamam” deyip neden istifa etmiyorlar. Rabbimden korkan istifa eder... Rabbimle konuşmak bana hep iyi gelir. Eşim tutuklandığında da “acaba şimdi nasıl duâ etmem gerekiyor” dedim. O acıyan kalbimle rastgele bir meal sayfası açıverdim ve orada Kehf Sûresi 10. âyetin meali vardı. Rabbim katından rahmet ver. İçinde bulunduğumuz durumdan kurtar. Doğruluğa ulaşmamızı kolaylaştır.” Mağaraya sığınan o güzel insanlar bu duâyı etmiş... Rabbimin merhameti masum kardeşlerime de bana da yeter. Masumların sahibi Rabbim ya zulüm yapan ve zulme ortak olan kardeşler sizin sahibiniz kim? Bu ne cesaret? Kendinize gelin lütfen... Açık görüşte eşim göz yaşlarına engel olamamış ağlamıştı. Günler sonra yedi yaşındaki oğlum “ben babam ağlayınca ağlayacaktım, ama kendimi sıktım, ağlamadım” dedi. Dokuz yaşındaki kızım geçenlerde babasına mektup yazdı. 

Mektubundan birkaç cümle: “Babacığım hep bir mektup arkadaşı istiyordum. Lâkin hayırlısını istemeyi unutmuşum. Rabbim seni mektup arkadaşı olarak verdi, ama ben mutlu değilim. Ama bunları da yaşamam gerekiyormuş...” Bu nasıl bir teslimiyettir, nasıl bir kabulleniştir. Rabbim bütün masumlara böyle teslimiyetler nasip etsin. Ne mazlûmlar ne de koca yürekli bu küçükler zayi olacak. Rabbim ol diyecek ve herşey tersine dönecek. Masumların herşeyini alabilirsiniz, ama Rabbini alamazsınız.