Vakfın amacı; Hukuka uygun, belirli, anlaşılabilir olmalı ve süreklilik arz etmelidir.

Vakıflar; dinî hizmetler, sağlık hizmetleri, eğitim ve öğretim hizmetleri, aşevi hizmetleri, sosyal hizmetler, sanat ve kültür hizmetleri, para yardımı, millî savunma hizmetleri, iktisadî hizmetler, ulaştırma hizmeti ve spor hizmetleri gibi alanlarda hizmet gösterebilirler.

Vakıfları, benzeri diğer yapılardan ayıran en önemli özellik, gönüllülük esası üzerine faaliyette bulunmasıdır. Faaliyetlerine zorunluluk ve mecburiyet etkisi girerse, vakıf olma özelliği zaten kalmaz.

Bu bağlamda geçen dönemlerde, TÜRGEV Vakfı da uzun uzun tartışma konusu olmuş ve hakkında onlarca rüşvet, yolsuzluk ve usulsüzlük iddiası ortada dolaşmıştı. Bu iddiaların doğru olup olmadığını araştırmak ve karar vermek tabiî ki bizim görevimiz değil. Fakat etik olmayan bazı hususları kamuoyuyla da paylaşmamız gerekli.

Dünyanın diğer gelişmiş ülkelerinde de eski siyasetçilerin vakıfların yönetim kurullarında yer aldıkları doğrudur. Ama siyasetçilerin aktif siyaset hayatları dönemlerinde, bu tip vakıflarda görev aldıkları hiç görülmez. Örneğin Bill Clinton, Beyaz Saray’daki başkanlık görevi bittikten sonra William J. Clinton Vakfı’nı kurarak ABD ve dünya halklarının küresel karşılıklı-bağımlılık çağının zorluklarına karşı güçlenmesini sağlama misyonunu üstlenmiştir.

Yine biz konumuz olan Türk işi vakfa gelirsek, bir yandan aktif olarak ülkeyi yönetirken diğer yandan, çoğunluk yönetim kurulu üyeleri yakın aile efradından oluşan bir vakfın yönetilmesinin bizatihi kendisi etik bir sorundur. Çünkü, o vakfa yapılacak yardımlar, gönüllülükten ziyade zorakî bir yapı arz eder. Vakfa yardım yapan, acaba gönlünden geçtiği için mi yapmıştır, yoksa devletten ihale aldığı için bu zoraki bağışı yapmaya yönlendirilmiş midir? Böyle bir bağış yapılacak ise; bu bağışın adresi, devlet yöneticilerinin kurduğu özel vakıflar mı, yoksa devletin hazinesi mi olmalıdır? Devlet yönetimi bizzat elinizde olduğu için, devlet yöneticilerinin kurmuş oldukları vakıflar lehinde etik olmayan bir çok düzenleme yapılması imkânı da zaten mevcut değil midir?

Aslında, devleti yönetenlerin vakıf kurmaya ihtiyaçları da yoktur. İktidar gücünü elinde bulundurduklarından, istedikleri alana, istediği yatırımı yaptırma imkânları vardır. Örneğin öğrenci yurtları ile ilgili bir yetersizlik görülüyorsa, Kredi ve Yurtlar Kurumu’na gerekli kaynaklar bütçeden aktarılabilir. Ya da, ne kadar etik olmasa da, toplanan bağışların bu vakıflara aktarılmasını sağlamak yerine; Kredi ve Yurtlar Kurumu’na aktarımı sağlanılabilir.

Bir yanda elinizde devletin sopası varken; diğer yandan vakıfçılık olmaz. 

TÜRGEV’in yönetiminde, Bilal Erdoğan (Başbakan Erdoğan’ın oğlu), Esra Albayrak (Başbakan Erdoğan’ın kızı), Serhat Albayrak (Başbakan Erdoğan’ın damadının ağabeyi), Reyhan Uzuner (Başbakan Erdoğan’ın oğlu Bilal Erdoğan’ın kayınvalidesi), Ziya İlgen (Başbakan Erdoğan’ın eniştesi), Şule Albayrak (Başbakan Erdoğan’ın kızı Esra Albayrak’ın eltisi), Ahmet Ergün (Başbakan Erdoğan’ın en yakın arkadaşlarından) gibi isimlerin bulunduğu daha önce basındaki haberlere yer almıştı. Bu kadar yakın akraba ve taallukattan ismin bir arada bulunması bir vakıftan ziyade bir aile şirketini daha çok çağrıştırıyor.

Acaba, MGK, cemaatlere “Doğan görünümlü şahin” türünden “Legal görünümlü illegal yapı” benzetmesi yaparken, bu tip vakıflara da ne gibi bir benzetme yapmak gerekir dersiniz?