Her taraf çok güzel yaratılmış.

Rabbimizin şaheserleri ile dolu bir mekân, Edremit…

Çanakkale üzerinden de, İzmir veya Balıkesir üzerinden de varılır Edremit’e. Tam üç yol kavşağındadır Edremit. Elinize haritayı alıp bakmanız yeterli!

Onlarca şelâlenin bulunduğu Kirazlı Köyü ve Hasan Boğuldu Şelâlelerini kime sorsanız gösterirler Edremit’e vardığınızda.

Edremit olsun; Akçay, Altınoluk, Midilli Ada’sı dahil çok yere varabilirsiniz Edremit’ten, lâkin Hasanboğuldu apayrı…  

İlkbaharda çilekleri, sonbahar ise köyler dovulga yemişi ve şifa kaynağı muşmula ile doludur. Havran mandalini de meşhurdur, köylü ablacıkların sattığı ucuz dut pekmezleri de; yahut nur yüzlü ninelerin verdiği yerli hurmalar da tercihiniz olabilir.

Bu güzel mekânlara şimdiye kadar niye gelmedim dersiniz, varınca bu cennet misal vatan toprağımıza.

Sizler için çektiğimiz resimlerle şimdilik tefekkür ediniz gidinceye kadar.

Gittiğinizde ise, Hasan Boğuldu efsanesini dinleyin, etrafı seyrederken.

Anlatıverelim sizlere:

Şimdi olduğu gibi Balıkesir’de de; Yüzyıllar önce de Edremit pazarı, Çarşamba günleri kurulurmuş. Etraftaki köylüler mahsüllerini pazara getirip satar, ihtiyaçlarını alarak köylerine dönerlermiş. 

O gün pazarın kalabalığı içerisinde bir kız görmüş, uzun süre gözleri ile onu takip etmiş. Giysilerinden obalı olduğu anlaşılıyormuş. Sırtında heybesi, bir şeyler satmaya uğraşıyormuş. Hasan, obalı kızı görünce güzel düşlere dalıp gitmiş. Birden, kendisine seslenildiğini fark etmiş, kafasını kaldırdığında güzel kızı karşısında duruyormuş. Eli ayağı birbirine dolaşmış, şaşkınlıktan ne yapacağını şaşırmış. Bu halini gören kız gülmeye başlamış, güldükçe daha güzelleşiyormuş. Hasan kendisinden istenilenlerin en iyilerini seçip verdikten sonra, kıza kim olduğunu sormuş. Kız, adının Emine olduğunu ve Zeytinlinin üstündeki obalarda oturduklarını söylemiş. 

Her Çarşamba Emine peynirin, sütün, yoğurdun, balın en iyisini, Hasan’a getiriyor, Hasan da sebzenin en iyisini ona veriyormuş. Pazardan, Zeytinliye kadar beraber dönüyorlar, Zeytinliden sonra Emine obaya varabilmek için üç saat daha yürüyormuş.

Emine ile Hasan birbirlerini sevmişler ve evlenmeye karar vermişler. Hasan’ın annesi evine bir can yoldaşı geleceği için sevinmiş. Fakat Emine’nin ailesi, “obada hiç mi kendine uygun delikanlı bulamadın,”  diyerek karşı çıkmış.

Emine ısrar edince, Hasan’ın kırk okka (altmış kilo) tuzu sırtında obaya çıkarabilirse yiğitliğini göstereceğini ve herkesin onu damat olarak kabul edeceğini söylemişler…

Başka yapacak bir şey olmadığını anlayan Hasan, sevdiğine kavuşmak için tuz çuvalını sırtına alır ve yola düşer. Beyoba’ya vardıklarında yorulmaya başlamıştır. Şimdiki Sütüven şelâlesine vardıklarında, yol dere içerisinden gittiğinden taşların üzerinden atlayarak geçer.

Yorulmuştur Hasan… Tuz sırtını yakmaya başlar, gücü tükenmiştir. Gökbüvet’e vardıklarında şiddetli bir yağmur yağmaya başlar. Hasan yorulur. Tuz telisi derisini sıyırır…

Tuzlar vücudunu yakar ve aniden sendeleyen Hasan tırmandığı uçurum ve kayalıklardan aşağı onlarca şelâlenin en büyüklerinden biri olan Gökbüvet’e düşer ve Hakk’ın rahmetine kavuşur, ama Emine’ye kavuşamaz! Daha sonra Hasan’ın gömleğini ve ona verdiği çevreyi bulur Emine. Bununla kendini Gökbüvet’in başındaki çınara asar. O günden sonra Gökbüvet’in adı Hasanboğuldu, Gökbüvet’e bakan çınara da “Emine Çınarı” denilir.