Gazeteler basılıyor, parti binaları taşlanıyor, yakılıyor. Ankara’nın bir ilçesinde mevsimlik işçiler sırf Kürt oldukları için dövülüyor. “Türk-Kürt çatışması”nı körüklemek isteyen çevreler sosyal medyada örgütlenip sokaklarda gösteriler yapılıyor.

Şunu başta söylemek gerekir. Hukuk devletinde, suçlunun cezasını hukuk verir. Birileri suçlu gördüğünü cezalandırmaya kalkarsa, işte o zaman kaos olur, anarşi olur…

***

Doğu ve Güneydoğu’ya giden otobüsler taşlanıyor. Otobüs firmaları bunu protesto için seferlerini iptal ediyorlar.

Olayların arttığı günlerde, Van’dan eşi ve çocuğuyla Ankara’ya misafir olarak gelen arkadaşımız Süleyman Çelebi Çomak, eşini ve çocuğunu Van’a otobüsle göndermişti. Kendisinin işleri bitmediği için Ankara’da kalmıştı. Ama gözü hep yoldaydı. Korktuğu da başına geldi. Eşi ve çocuğunun da olduğu otobüs önce Kırıkkale’nin ilçesi Keskin’den geçerken taşlanmış. Sonrasında otobüs Kırşehir’in Mucur ilçesi yakınlarında bir dinlenme tesisinde 25-30 araçla birlikte 6 saat bekletildi. Gece geç saatlere kadar merakla ailesinin Van’a varmasını bekleyen Çomak, bu sefer de otobüsün Tatvan’da bekletildiğini öğrendi. Ankara-Van arası 20 saatlik yolu 35-36 saatte giden Çomak’ın ailesi nihayet evlerine ulaşmıştı.

***

Bu olay sadece bir örnek... Son günlerde bunun gibi sıkıntı çeken çok aile var. Peki neden? Bu sorunun cevabını bulmak zor. Yıllarca beraber yaşayan insanlar arasındaki bu ayrımcılığını kim körükledi? Menfi milliyetçiliğin zararlarını biliyorduk da, bu kadar da olmaz diyorduk…

Bediüzzaman Said Nursî’nin “Evet menfî milliyetçiliğin, tarihte pek çok zararları görülmüş. Ezcümle Emevîler, bir parça fikr-i milliyeti (milliyetçilik fikri) siyasete karıştırdıkları için, hem âlem-i İslâmı küstürdüler, hem kendileri de çok felâketler çektiler… Şimdi ise, en ziyade birbirlerine muhtaç ve birbirinden mazlûm ve birbirinden fakir ve ecnebi tahakkümü altında ezilen anasır ve kabail-i İslâmiye (Müslüman topluluklar) içinde, fikr-i milliyetle birbirine yabanî bakmak ve birbirini düşman telâkki etmek öyle bir felâkettir ki, tarif edilmez” (Mektubat, 541) sözlerine her zamankinden daha fazla kulak vermek gerekiyor.

Türk-Kürt, Alevî-Sünnî diye ayrımların ülkeyi nelere götürdüğünü acı tecrübeleriyle yaşayıp görmüş bir ülke olarak bundan hiç mi ders çıkartmıyoruz?

Irk ve mezhep üzerinden ayrımlara prim vermemesi hep söylüyoruz, ama bunlar zaman zaman yapılıyor. Bu günlerde yine Türk-Kürt arasına nifak sokulmaya çalışılıyor, bu yüzden uyanık olmamız lâzım. Şu anda ortak kelimemiz itidal olmalı. Soğukkanlılığı elden bırakmamak gerekiyor.

Tuzaklara düşmek, teröristin ve provokatörlerin ekmeğine yağ sürülmesi anlamına gelir. Türkü, Kürdü, yüzyıllardan kardeşçe yaşıyor ve bunu bozmaya çalışanlara fırsat verilmemeli.

Terörün çözümünün anahtarı “dindir, dindarlıktır, kardeşliktir.”

Bu günlerde, bu kardeşliği her zamanınkinden daha iyi anlamamız ve hatırlamamız lâzım. PKK bir terör örgütüdür ve Kürtlerin temsilcisi değildir. 

Bir şehit babasının söylediği şu cümle her şeyin özetidir: “Şehidin annesi Türk, babası Kürt’tür. Biz birbirimize kenetlenmişiz. Bu vatana hainlik yapmak isteyenler, bu vatana bölücülük yapmak isteyenler bu kardeşliği kesinlikle bozamayacaklar. Kürdü, Türkü ile Alevîsiyle, Sünnîsiyle, Çerkeziyle hepimiz kardeşiz. Bunu herkes böyle bilsin…”

Siyasetçilerin “sağduyu çağrısı” yapmaları yerinde olmuştur buna devam etmelidirler. Meclis de acilen toplanmalı ve teröre ve bu provokasyonlara karşı ortak bir dil oluşturulmalıdır. Şimdi değilse ne zaman?j