Ölüm hakikati bugüne kadar insanlığın değişmeyen gündemi olmuştur.
Sanayiden san’ata, düşünceden bilime kadar her şey değişse de, değişmeyen bir kaide var ki “Her canlı ölümü tadıcıdır.”
Dünya ise insanın kısa bir süre konakladığı handır. Üzerinden geçtiği seyyar bir köprüdür. Ancak vazife itibariyle gayesi büyüktür. Çünkü ahiretin mezraı, tarlası hükmündedir. Burada ekilir, orada semeresi alınır. Hizmet ve çalışma yeridir dünya.
İnsan ise aldanır. Dünyaya yerleşmeye çalışır. İnsanda bulunan ebediyete yönelik his ve duygular insanı yanıltır. Meselâ ebedî yaşama arzusu, insanda bulunan Cenâb-ı Hakk’ın “bâkî” sıfatının bir yansımasıdır. Evet insan da yok olmayacak, kaybolmayacak, daha güzel bir sûrette, Cennet gibi daha güzel bir yerde ebedî yaşayacaktır. Bu dünyada kulluk vazifesini yerine getirdiği ölçüde mükâfatlandırılacaktır. İnsanı yanıltan ve bu dünyaya yönelik sarfetmeye çalıştığı bir başka his de, hep genç ve sağlıklı kalmak arzusu. Oysa bunun da karşılığı ahirette. Cennette hastalık yok, çirkinlik yok, yaşlılık yok. Cennet yaşı 33.
İnsan madem ki, menfaatlerine bu kadar düşkün, bu duygularını dünyaya sarfetmekle hata ediyor demektir. Bu hatalarının neticesi olarak da dünyada dahi acı çekiyor. Ellerini uzattığı fani eşyalar ellerini kanatıyor, kalbini bağladığı fani sevgililer kalbinde yaralar açıyor. Böyle dertli, perişan, yaralı bir halde, ölüme doğru giden insana ahirete imandan başka ne çare olabilir?
Öyle ise dünyayı ebedî sanıp aldanmakta fayda yok. Dünyanın kendisi fâni olduğu gibi bizim ilgi duyduğumuz, içindeki meseleleri de fâni. Geldik, gidiyoruz. Bizim buradaki vazifemiz, Allah’ın bize kendini tanıtmak için verdiği nimetleri tadıp O’nu bilmek, tanımak, şükretmektir. Süslü, san’atlı bir han gibi olan dünyadan geçerken, O’nun yarattıklarını ve manzaralarını seyredip, herşeyde O’nun mührünü görmektir.
Fotoğraf: NESİBE ERSOYLU