Toplanmak, yeniden bir araya gelmek demektir. Kışın tamamen ölmüş olan bitkilerin, kuru dalların, çorak top- rakların, baharda bir anda yeşerip çiçeklendiğini görüyoruz. Bu man- zaralar düşünen ve tefekkür edenler için ne büyük nimet ve ibrettir. İşte bir gün kabirlerimizden de, bu baharın gelmesi gibi dirilip kalkacağız.

Bediüzzaman Hazretleri, 1926 yılında Barla’ya sürgün olarak gönderildiğinde ilk yazdığı eser “Haşir Risalesi” yani Onuncu Söz’ dür. Yıllar sonra, Barla’ya ikinci kez gittiğinde, 1956 yılında talebelerine Haşir Risalesi’nin nasıl yazıldığını şöyle anlatır:

“Bundan otuz sene önce aynı bu mevsimde idi. Şu bahçelerde geziyordum. Badem ağaçlarının da çiçek açtığı zamandı. Birden, ‘Şimdi bak Allah’ın rahmet eserlerine. Yeryüzünü ölümünün ardından nasıl diriltiyor. Bunu yapan, elbette ölüleri de öylece diriltecektir. O her şeye hakkıyla kadirdir’1 mealindeki âyet hatırıma geldi. Bu âyet o gün bana açıldı. Hem geziyordum, hem de bağıra bağıra bu âyeti okuyordum. Kırk defa okudum. Akşam Şamlı Hafız Tevfik’le Onuncu Söz’ü telif eyledik. Yani, ben söyledim, Hafız Tevfik yazdı.”2  

Haşir Risalesi’nin yazıldığı döneme baktığımızda, iman esaslarına dehşetli saldırılar vardır. İmanın her bir şartı ayrı ayrı planlarla adeta milletin kalbinden sökülüp atılmaya çalışılmaktadır. Bu saldırılardan biri de, imanın şartlarından olan “ahiret gününe iman”a yöneliktir. Millî Eğitim Bakanlığı’nın komisyon toplantılarında, ders kitaplarından ahirete imanı kaldırmaya yönelik projeler konuşulmaktadır. Bir yandan basın yayın aracılığıyla gazete ve dergilerde, insanın görmediği şeylere inanmasının batıl ve akıldan uzak olduğu görüşüne dayalı yazılar neşredilmektedir. “Ahirete inanıyor musunuz?” diye anketler yapılmaktadır. 

Ankara’daki mebusların eline Haşir Risalesi geçince, Millî Eğitim’de alınan kararlarla ilgili olarak: “Said Nursî faaliyetlerimizden haberdar oluyor, bize karşı eserler yazıyor” demişler. Bu sözler Bediüzzaman Hazetleri’ne iletilince şunları söylemiş: “Kardeşim! Maarif Şûrâsı’nın böyle bir karar aldığından benim haberim yoktu. Onların kararına göre Cenâb-ı Hak Haşir Risalesi’nin yazılmasını bana ihsan etmiş. Yoksa ben kendi arzum ve hevesimle yazmış değilim, ihtiyaca binaen yazıldı.”3 

Üstad Bediüzzaman Hazretleri Risale-i Nur’un farklı yerlerinde Haşir Risalesi’nin önemine değinmiştir. Bunlardan biri şöyledir: ”Onuncu Söz, Kur’ân’ın bir sülüsünü inkâr etmek niyetiyle, haşr-i cismanîyi resmen millet içinde inkâr etmek fikrinde bulunan zındıkları susturmakla, harika bir şûle-i i’câz-ı Kur’ânî’yi gösterdiği gibi, daha müteaddit emarelerle, mânevî i’câz-ı Kur’ân hesabına fevkalâde bir mahiyeti bulunduğunu icmâlen hissetmiştik.”4

Böylece, millet içinde yayılmaya çalışılan, öldükten sonra dirilişi inkâr fikrinin yolu, Onuncu Söz (Haşir Risalesi) ile kapatılmıştır. İbn-i Sina gibi olağanüstü zekâ sahibi olarak bilinen bilgin birinin “akıl buna yol bulamaz” dediği ve açıklaması zor bir mesele olarak gördüğü ahirete iman meselesi, avamın ve çocukların dahi anlayacağı bir kolaylıkla Haşir Risalesi’nde izah ve ispat edilmiştir.

Kaynakça:

1. Rum Sûresi 50. âyet.

2. Mary F. Weld, Bediüzzaman Said Nursî’nin Entelektüel Biyografisi, s. 251.

3. Son Şahitler, 158.

4. Barla Lâhikası.