Allah, “Hafîz” ismiyle, mülkündeki en basit işlerden en büyük değişikliklere kadar bir çok kayıtlarla muhafaza etmektedir. Bizim için geçmişte kalan, biten, çürüyen, kaybolan hiçbir şey hakikatte yok olmaz. İnsanların hafızalarında geçmişin kayıtlı kalması, meyvelerin çekirdeğinde o meyvenin ağacının programının her ayrıntısıyla kayıtlı olması, çiçeklerin tohumlarında yine aynı çiçeğin aynı renk ve kokularıyla kayıtlı olması ispat ediyor ki, hiçbir şey kaybolup gitmiyor. Bir bitki bile binlerce hafızalarda ve tohumlarda daimî bir vücut kazanıyorsa, kâinatın en şerefli varlığı insanın bütün amelleri, fiilleri, öğrendikleri muhafaza edilip boşa gitmeyecektir. Allah insanın hafızasında, hardal tanesi kadar bir alanda her anını, sesiyle, görüntüsüyle muhafaza etmektedir. İnsanlarda bulunan bu küçük küçük hafızalar ise kâinatın da bir büyük hafızası olduğuna delildir. Buna “Levh-i Mahfuz” deniyor. Olmuş ve olacak bütün varlık ve olayların yazılı olduğu büyük bir kader levhasıdır. Levh-i Mahfuz, adeta en yüksek bir yerde her şeyi en ince ayrıntısıyla kaydeden büyük bir kamera gibidir. 

Bu yazılıp kaydedilme ve görüntülerin alınma işlemleri kâinatın hiç aksatılmadan sürekli devam eden kanunlarındandır. Meselâ ağızdan çıkan bir harf dahi hava zerreleri adedince kaydedilerek ve çoğaltılarak dinleyen kulaklara ulaşır. Hava zerrelerinin sesleri ve görüntüleri kaydedip dünyanın her yerine sesli ve görüntülü iletişim araçlarıyla ulaştırması herkesçe görülen apaçık bir mu’cizedir. Küçük bir hava zerresi bile bu dünyada sinema, tv gibi vasıtalarla kaydettiği görüntüleri insana seyrettiriyorsa, ahirette hesap gününde amel defterleri ve kayıtlı olan bütün bellek, kamera ve arşivler, sesli, görüntülü, en ince ayrıntısıyla açılacaktır.  

Bir de her insanın sağ ve solunda amellerini kaydeden “Kiramen Kâtibin” melekleri, önünde ve arkasında da onu korumakla görevli “Hafaza” melekleri vardır. Bunlar da insanın yaptıklarına şahitçi olmak için görevlidirler. Bu hususta Peygamber Efendimiz de (asm) bir hadis-i şerifinde şöyle buyuruyor: 

“Sizleri hem gece hem de gündüz takip eden melekler vardır. Bunlar, sabah ve ikindi namazlarında (nöbet değiştirmek için) bir araya gelirler. Sonra sizinle beraber geceleyenler yukarı çıkarlar. Rabbiniz daha iyi bildiği halde, onlardan: “Kullarımı nasıl bıraktınız?” diye sorar. Onlar da: “Biz onları namaz kılarken bıraktık. Gittiğimizde de namaz kılıyorlardı.” derler. (Taberi)

Bu dünya ahiret âlemlerinin tarlası olduğu için, buradaki bütün zerre, söz, fiil ve işler ya Cennet âlemlerine ya da Cehennem âlemlerine giden bir parça ya da bir meyve oluyor. Burada bir “Elhamdülillah” demek, Cennette bir bâki meyve olarak verilir. Ağızdan çıkan bir kötü söz, tövbe ile silinmediyse bir Cehennem odunu olur. Hiçbir şey amaçsız, gayesiz olmadığı gibi, hiçbir söz ve davranış da neticesiz kalmaz. Öyle ise insan bu dünyaya gelişigüzel yaşayıp, kabirde hiç uyanmamak üzere rahatça uyumak için gelmemiştir. Defterlerin açılacağı, görüntülerin izletileceği, meleklerin ve başka tanıkların şahitçilik yapacağı bir hesap günü, bir mahkeme-i kübra için uyandırılacaktır.