Evlâtlarına ne bırakacaksın giderken? Baki kalan mirasın var mı desem ne derdin acaba?

Kapat gözlerini ölmüşsün. Gördüğünde sırtını çevirdiğin tabutun, şimdi içindesin. Ailen ağlamaktan gözleri şişmiş. Nitekim seni seviyorlarmış bu çok güzel. Dost dediğin dostlar parmakla gösterilecek kadar az. Gelenlerin hepsinde siyah gözlük, siyah kravat her şey tam senin istediğin gibi. Evet o çok çeşitli çelenkler de yerini almış. Tıpkı senin gönderdiğin gibi siyah kâğıtlarla kaplı üzerinde birkaç çiçek ve kocaman yazılarla gönderenlerin ismi. Ölüm neden siyah? Bunun açıklaması da sizde saklı. Üzerine sarıldığın kefen beyaz ve insanlar tamamen siyah. Mevlâ ile yüzleşmek mi zor olan?

Düşünüyorsun şimdi referans olabilir mi dostlardan birisi kabirde sana? Daha toplantıların vardı bitmemiş işlerin hepsi yarım kaldı. Biliyorsun ki burada geçmeyecek hiçbiri…

Şimdi anlıyorsun her şeyi, bu cami sadece yaşlıların mekânı değil. Kefen genç, yaşlı ayırt etmez sarar herkesi sımsıkı. 

Camiye gelen ihtiyar diye tabir ettiğin arkalarından boş zamanlarını değerlendirme yeri dediğin camidesin ve seni o ihtiyarlar karşılıyor. Arkadaşların yok, bu ihtiyarlar da olmasaymış arkadan bir Elham, üç İhlâs okuyacak bulunmayacakmış.

Oğluna baktım biraz önce, şaşkın hem senin bırakıp gidişinden, hem de ilk cami avlusunda aldığı ilk havayı teneffüs edişinden olsa gerek.

Azraile kızıyorsun biliyorum, hiç sevmezdin ansızın gelen misafirleri randevu derdin. Ama Azrail’in (as) yok ki sekreteri. 

Birazdan haklar helâl edilecek. Seni tanımasalar da o ihtiyarlar: “Helâl Olsun” deyip tabutuna el sürüp duâ edecek.

Çevrene nasıl bir kimlik bırakıp gidiyorsun?

Sence sen iyi biri misin? 

Ölüm ve insan, yaşarken ölmek bu daha iyi olsa gerek.

Ölürken de yaşadığını fark eden insanlardan olmak duâsıyla vesselâm...