Başını kaldırdı, gökyüzüne baktı, bulutların yağmur için hazırlık yaptıklarını gördü. Demek ki yeryüzünün temizlik zamanı gelmişti. Rüzgâr da bunun için önden gelerek her yeri süpürmeye başlamıştı. Ellerini ceplerine soktu. Bu havalar insana da bir hüzün veriyordu. Meselâ yaprakların titremesini görünce onun da içi titriyordu. Ruhunun üşüdüğünü hissetmişti.

O içindeki titremenin etkisi ile hızlıca evine gitmeye çalışırken cılız bir ses duydu;

-Balon, balonlarım var.

Bu ses ile aniden durdu. Sese doğru bakınca en fazla sekiz yaşında olan küçük ve sıska bir kız gördü. Kız, rüzgârdan korktuğu için ya da yağmur yağarsa sığınırım bir çatının altına sığınmıştı. Adam, içinin  titrediğini hissediyor, bir an önce evine gitmek isterken, kızın sesi ile de vicdanı gitme diyordu. En sonunda vicdanını dinleyerek kızın yanına gitti.

-Ufaklık hava yağmurlu, bak gök gürlüyor. Hadi evine git yarın satarsın balonlarını.

Kız ürkek bir şekilde baktı:

-Hayır, gidemem. Satmadan gidemem. Balonlarım var, rengârenk balonlar.

Yoldan gelip geçenler, kızı görmeden telâş ile evlerine gidiyordu.

-Bak küçük kız, herkes ıslanmamak ve bir an önce evine gitmek için çok hızlı hareket ediyor. Seni görmüyorlar bile.

-Beni görüyorlar, ama ihtiyaçları yok, almıyorlar. Hem beni gören ve koruyan biri daha var.

Adam bıyıkaltı gülerek:

-Koruyan mı? Baksana insanlar sana çarpa çarpa gidiyorlar, neredeyse ayakları altında ezileceksin. Hadi bak yağmur yağacak ve sen de ıslanmadan evine dön artık.

-Hayır, ben inanıyorum ki ben gidene kadar yağmayacak.

-Nasıl bu kadar emin konuşuyorsun ki…

-Çünkü biliyorum.

Adam baktı ki kız gitmiyor. Balonlarını mecbur satacak. Biraz düşündü. Havaya baktı, yağmur gök gürültüsünü bekliyor. Şimşek çakmaya başladı. Ya kız ıslanıp hasta olursa… Bu düşünce onun içini kemiriyordu. Balonlara baktı, saydı onbeş tane. Tanesine beş lira verse; yetmiş beş lira olacak.

-Tamam küçük, ben sana yetmiş beş lira vereyim. Sen de balonlarını bana sat.

-Benim için çok iyi bir teklif abi. Annemin ilâcı da altmış lira, on beş lira ile de kardeşime hediye alırım.

Adam parasını verdi. Kız da balonları. Bu arada gök gürlemeye başlamış, şimsek de çakıyordu.

-Anlaştık, ama bir şey soracağım, yağmurun yağmayacağından ve seni koruyan biri olduğundan bahsetmiştim. Nasıl bu kadar emindin?

-Abi ben annemin duâsı ile yola çıkarım. Annem bu sabah; “Yağmur yağmadan hepsini sat inşallah kızım; seni Allah’a emanet ediyorum. Allah seni her zaman korusun ve karşına iyi insanlar çıkarsın” dedi. Bana bu duâ yardım ediyor işte.

Adam kızın dedikleri ile Allah’ı hatırlayınca içindeki titreme geçmişti. Tam ayrılacaklardı ki adam:

-Ufaklık.

-Efendim abi.

-Al bu balonları kardeşine götür ve para da size kalsın. Onunla bir pasta alırsın. Hepiniz yersiniz.

Kız balonları aldı ve koşarak gitti. Adam o gidene kadar arkasından baktı. Kız evine girinceye kadar arkasından takip etti. Sonra kendisi de yavaş yavaş evine doğru hareket etti. 

Kendi çocuklarını düşündü, üçü de ne kadar mutluydu. Ama çevresinde böyle baloncu kız gibi çocuklar vardı ve insanların bir çoğu bunlardan habersizdi. Kendisi de bugüne kadar böyle çocukları hiç fark etmemişti. 

O bunları düşünürken, yağmaya başlayan yağmurun da farkına varmamıştı. Eve girdiğinde, elbisesinin paçalarından sular akıyordu...