Düdüğü çaldı önce ve raylarda takırtılar ile ilerleyen kocaman demirden araç yola çıkıyordu. Yolcular, eşyalarını yerlerine yerleştirerek yerlerine yerleştiler. Tren, bütün hızıyla uzaklaşırken güneş de batmak üzereydi. Veda eden sadece insanlar değildi yani, güneş de gökyüzü ile vedalaşıyordu.

Ayşe Hanım, çantasından tesbihini çıkardı. Eline alarak çekmeye başladı. Yol uzundu, yol arkadaşı ise kokusu henüz geçmiş olan güllü tesbihiydi. Bayram ziyareti için çıktıkları bu yolculuğu beraber yapacaklardı, doksan dokuz pembe boncuk.

Yollar, uçsuz bucaksız devam ederken kendi hayatını da gözlerinin önünden geçiriyordu. İnsan, bu hayatta bir tren gibi ilerlemiyor muydu? Aslında her insanın içinde bir tren vardı. Durduğu duraklar, bindirdiği ve indirdiği yolcular…

Arada çalan trenin düdüğünün acı sesiyle bütün yolcular irkiliyordu. Kulakları rahatsız etmiyordu, ama “ben buradayım” diyordu. O bir araçtı; bazen sevenleri kavuşturan bazen işe yetiştiren, bazen de gezmek isteyene yardım eden. Ayşe Hanım da annesine gidiyordu. Şimdi tren, onun için sevenleri kavuşturma vesilesiydi.

Sabah oluyordu. Güneş yine selâm vermeye hazırlanıyordu. Kondüktör, yolcularla bayramlaşıyordu. Son istasyona gelmek üzereydi. Yolcular hazırlanırken Ayşe Hanım, yol arkadaşını çantasına koydu. Birtek çantası vardı onun. Ve işte son istasyona gelmişlerdi.

Trenden indikten sonra minibüslere yöneldi Ayşe Hanım. Minibüse bindikten sonra az bir yolu kalmıştı. Şimdi de son durağına gelmişti. Sessizce indi ve kapıdan içeriye girdi. İlerledi ve “Anne ben geldim.” dedi. Gözlerinden yaşlar geliyordu. Annesi sessizce karşıladı onu. Sadece bir rüzgâr esti hafifçe. Aile kabristanında her şey aynıydı. Elindeki çiçeği verdi annesine. Ve duâları ile annesinin yanındaydı artık. Bayramda annesini ziyaret etmenin verdiği mutluluk herşeye değerdi.