Ya da ben camileri o kadar çok seviyorum ki, içlerine girdiğim zaman sadece onları dinliyorum. Özellikle önce kilise sonra cami olan yerler. Orada olduğum her dakika sanki hem Hıristiyanların ayak sesleri hem de Müslümanların secde seslerini duyuyorum. Bunu ilk Ayasofya’da hissetmiştim. Kalbimin atışı beynimde bile hissetmek neydi o an anladım. Çünkü hem Hz. İsa vardı hem de benim Peygamberim (asm).

Hikâyemdeki kişi de Endenozyalı bir kadın. İstanbul’a gezmeye gelmiş ve Süleymaniye Camii Kabristanı’nda oturuyordu. Hiçbir şey yapmadan oturuyordu. Yanına gittim ve selâm verdim. Ortak dilimiz İngilizce idi. Ne yaptığını sorunca; “Onları hissetmeye çalışıyorum” dedi. Mezarları değil. Orada mezarlarla resim çekilen insanlardı. “Acaba bu kabir- dekilerle resim çekilmek için izin istiyorlar mı?” diye devam etti.

O an etrafıma baktığımda ben de ne dediğini anladım. Cami de çekilen düğün fotoğrafları, mezarların önün- de çekilen ve sosyal medyada paylaşılan mezar resimleri. Belki içindeki kişi istemiyordu, ama insanlar onu aldırmıyordu. Belki de resimle ölüleri de ölümsüzleştiriyorlardı.

Kadın biraz oturduktan sonra bana dedi ki; “Aslında hepimiz öleceğiz ve kabrimizin herkes tarafından çekilmesini ister miyiz?” Kendime sordum bu soruyu, hayır istemezdim. Kadın giderken elimi tuttu ve “Allah’ın rahmeti ile kal” dedi. Allah’ın rahmeti her zaman üzerimde olsun diye. Amin derken uzaklaşana kadar ona baktım ve bir Fatiha Sûresi okuyarak camiye girdim.

Bazen insanların moda ile yaptıkları şeylere hiç anlam veremiyorum. Bence moda denilen bir şey varsa o da inanın kalbinden gelendir. Kocaman kapıdan girerken nefsini kapının dışında bırakmaktır. Çünkü her caminin büyük bir ruhu vardır. Bir de tarihin eski sayfalarından geliyorsa…